Rozmnażać czy nie rozmnażać?

Wielu ludzi często zwraca się do mnie w sprawie rozmnażania psów. Zawsze wtedy zadaję kilka pytań takich jak:

Dlaczego chcesz rozmnażać swojego psa ?

Co wiesz o rodzicach i dziadkach swojego psa?

Jakie problemy ze zdrowiem miały te psy ?

Większość ludzi nie wie nic na temat dziadków a nawet rodziców swojego psa, wtedy staram się przekonać ich by nie rozmnażali psa.    Po wielu latach zajmowania się Beaglami, uważam, że jest za dużo nie chcianych, bezdomnych zwierząt, które umierają z głodu, albo giną pod kołami samochodów. Rozmnażanie Beagli to coś więcej niż tylko dopuszczenie suki do psa.

Czy poczyniłeś starania by dowiedzieć się czegoś o ich pochodzeniu?

Czy masz odpowiednie warunki by zapewnić suce i jej szczeniętom bezpieczne i wygodne miejsce?

Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że możesz stracić swoją sukę, gdy będzie miała problemy z porodem?

Czy jesteś gotów zapłacić za kosztowne cesarskie cięcie?

Czy jesteś gotów karmić szczenięta butelką w dzień i w nocy, jeśli ich matka z jakichś powodów nie będzie mogła robić tego sama?

Owszem to jest czarny scenariusz, ale to na prawdę się zdarza.

Poniżej znajdują się linki, które mam nadzieję przekonają cię do sterylizacji :

• O czym powinieneś  pamiętać przed rozmnożeniem swego psa.

• A więc chcesz rozmnażać swego psa

• Zbyt liczna populacja

Zbyt liczna populacja zwierząt domowych jest poważnym problemem. Jedna suka i jej potomstwo mogą w ciągu sześciu lat spłodzić kolejne 67.000 suk.

Bądź więc odpowiedzialnym właścicielem - popieraj sterylizację !!!

•   O czym należy pamiętać zanim zdecydujesz się
    na rozmnożenie swojego psa

Uważamy, że niezwykle ważne jest by zastanowić się nad konsekwencjami decyzji o rozmnożeniu psa zanim się ją podejmie. W dzisiejszym przeludnionym świecie, my opiekunowie naszych psów, powinniśmy podejmować odpowiedzialne,  przemyślane decyzje, pamiętając o tym, że dotyczą one nie tylko psów ale także nas samych.

JAKOŚĆ

 Zarejestrowanie w związku kynologicznym nie jest gwarancją wysokiej jakości materiału genetycznego psa. Bardzo wiele psów, nawet rasowych, nie powinno być rozmnażanych. Wiele psów, choć mogą być wspaniałymi przyjaciółmi, ma defekty budowy, osobowości lub problemy zdrowotne, które nie powinny być przekazane następnym psim pokoleniom. Psy, które wybiera się na przyszłych reproduktorów powinny być całkowicie wolne od tego typu defektów. Jeżeli nie do końca rozumiesz jakie defekty mamy na myśli, nie powinieneś rozmnażać psów. Celem hodowli powinno być zawsze ulepszanie rasy --innymi słowy próba wyhodowania szczeniąt, które przewyższą swoich rodziców. Niewiedza nie jest tu żadnym wytłumaczeniem. Pamiętaj, że raz dawszy życie nie możesz go odebrać.

KOSZTY

Hodowla psów nie powinna być formą dorabiania sobie. Należy pamiętać o kosztach związanych z opieką medyczną nad suką i szczeniętami: zastrzyki, porady lekarskie, badania, jedzenie, specjalne urządzenia dla suki i szczeniąt, ogłoszenia etc. - to wszystko kosztuje i trzeba za to płacić przed sprzedażą psów. Poza tym może zajść konieczność zrobienia suce cesarskiego cięcia, albo nagłego leczenia któregoś ze szczeniaków. To wszystko są duże koszty i duża odpowiedzialność.

SPRZEDAŻ

Osoby, które sprzedają szczeniaki po raz pierwszy nie mają jeszcze renomy, która pozwoliła by im szybko znaleźć kupców. Wszelkie deklaracje "Och, chciałbym właśnie takiego psa jak twój" zazwyczaj szybko zostają zapomniane. Weź więc pod uwagę czas i koszty związane z opieką nad szczeniakami, których możesz nie sprzedać nawet jeszcze w wieku czterech lub ośmiu miesięcy lub nawet dłużej A co zrobisz jeśli nie sprzedasz szczeniaków? Oddasz do schroniska, na wieś, sprzedaż tanio handlarzowi zwierząt, który z kolei odsprzeda je jakiemuś laboratorium albo innemu nie powołanemu kupcowi? Doświadczeni, renomowani hodowcy często nie podejmują decyzji o rozmnożeniu do póki nie otrzymają zaliczek od przyszłych kupców. 

RADOŚĆ Z NARODZIN

Jeżeli podejmujesz tę ważną decyzje ze względu na edukację swoich dzieci, pamiętaj że poród może odbyć się o 3 nad ranem albo na stole operacyjnym. Poza tym dzieci mogą być świadkami przyjścia na świat zdeformowanego lub nieżywego szczeniaka. Mogą też widzieć jak suka męczy się i skomli albo gryzie cię, gdy próbujesz jej pomóc np. urodzić zbyt duże szczenię. Niektóre suki nie są dobrymi matkami z natury i np. ignorują swoje szczenięta albo nawet się od nich opędzają (czasami dosyć agresywnie). Suki mogą mieć problemy z porodem a w najgorszym razie nawet umrzeć. Szczenięta mogą urodzić się martwe lub ze zniekształceniami wymagającymi eutanazji. Oczywiście jest też miejsce na radość, ale jeśli nie bierzesz pod uwagę możliwych problemów a czasem nawet tragedii, lepiej nie zaczynaj. 

CZAS

Doświadczeni hodowcy twierdzą, że poświęcają dobrze ponad 130 godzin pracy na opiekę nad przeciętnie licznym miotem. To oznacza ponad 2 godziny każdego dnia. Suka nie może być pozostawiona bez opieki w czasie porodu, a jedynie na bardzo krótko przez kilka następnych dni. Bądź więc przygotowany na konieczność zwalniania się z pracy i na bezsenne noce. Już po porodzie suka potrzebuje opieki i właściwego żywienia, szczeniaki także, plus codzienne ważenie, pielęgnacja i nauka. Także kojec wymaga bardzo dużo pracy by utrzymać go w czystości. Oprócz tego dużo czasu poświęcić należy na "pracę papierkową" związaną z wystawieniem rodowodów i na spotkania z ewentualnymi kupcami. Jeżeli zdarzy się, że suka lub choćby jedno szczenię się rozchoruje na opiekę potrzeba nawet do dwóch razy więcej czasu. Jeśli nie masz tego czasu, szczeniaki albo zdechną, albo będą słabe, źle zsocjalizowane, nie nauczone czystości. To może odstraszyć potencjalnych kupców.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Jest północ, czy wiesz gdzie są twoje szczeniaki? Tylko w tym kraju jest trzy i pół miliona nie chcianych psów, które albo się usypia albo skazuje na powolną śmierć na ulicach z głodu, chorób, pod kołami samochodów z rąk okrutnych oprawców. Niemal jedna czwartą tej liczby stanowią psy rasowe z "papierami". Człowiek, który jest odpowiedzialny za przyjście na świat szczeniąt powinien także wziąć odpowiedzialność za ich przyszłe życie. Czy starannie sprawdzisz przyszłych właścicieli, czy tylko weźmiesz od nich pieniądze i nie będzie cię interesowało czy pies nie będzie potem uwiązany przez resztę życia na łańcuchu, albo nie zostanie wyrzucony na ulicę? Czy odmówisz nieodpowiedzialnym kandydatom, czy oddasz psa w niewłaściwe ręce nie przejmując się specjalnie, bo co roku masz nowy miot szczeniąt? Czy jesteś przygotowany na to by wziąć z powrotem psa jeśli jego nowy właściciel nie będzie chciał lub nie będzie mógł się nim zajmować, czy tez możesz spokojnie żyć z myślą, że życie, które niejako sam przywołałeś na ten świat jest tanie i tak łatwo można je zniszczyć?

KONKLUZJA

W związku z powyższym, uważamy, że rozmnażanie psów powinno się zostawić profesjonalnym hodowcom.

•   Dobieranie psa dla twojej suki

Dobranie odpowiedniego ojca dla następnego pokolenia psów nie jest tylko i wyłącznie kwestią porównywania rodowodów i doboru cech dominujących. Jakkolwiek są to ważne czynniki w hodowli zwierząt, trzeba jednak wziąć także pod uwagę rolę, jaką przeznaczamy dla nienarodzonych jeszcze szczeniaków, a zwłaszcza z jakimi psami zamierzamy je później krzyżować. Właśnie TO następne pokolenie winno również być brane pod uwagę. Z kim zostaną skrzyżowane, jakie cechy fizyczne, mentalne i pochodzeniowe chcemy wzmocnić? Wreszcie, kiedy będziesz w stanie dokonać kolejnej krzyżówki i jakie długoterminowe cele ci przyświecają?

Postawione wyżej pytania są niesłychanie ważne i odpowiedź na nie, o ile jest poprawna i przemyślana, może stanowić klucz do hodowli pełnej sukcesów.

Przyjmijmy, że jesteś właścicielem pokazanej tu na zdjęciu suki. Załóżmy także, że znasz doskonale jej rodowód i wiesz dobrze, jakie cechy odziedziczy po niej potomstwo.

Naszym zadaniem będzie wybranie dla niej odpowiedniego partnera. Musimy zadać sobie pytania, które postawiliśmy wyżej, a także znaleźć odpowiedź na zestaw, który został zaprezentowany na końcu tego artykułu. Dla sprawdzianu spróbujemy wybrać, bazując na danych, których podstawą są zdjęcia, psa będącego dla najlepszym partnerem dla naszej suki. Powinniśmy także przyjąć, że każdy z psów zaprezentowanych na fotografiach jest znanym reproduktorem i pozostawił już po sobie liczne potomstwo.

•   Pytania ważne i pomocnicze

A.     Jakie cechy suki chcę zachować?

B.     Które z tych cech zostaną wzmocnione?

C.     Jakie cechy, dobre i złe, są jej przynależne i muszą być brane pod uwagę?

D.     Czemu nie uważam tej suki za doskonały przykład rasy i co należy zrobić aby zniwelować wady?

E.      Jakie cechy samca chcę wzmocnić genami mojej suki?

F.      Jakie jego cechy są najczęściej przekazywane potomstwu i czy zawsze się tak dzieje?

G.     Jakich cech samca chciałbym uniknąć i czy zawsze je przekazuje potomstwu?

H.     Biorąc to wszystko pod uwagę; które psy z mojej hodowli będą najlepszymi partnerami dla planowanych szczeniaków?

I.        Jaki będzie wynik ich krzyżówek? Co wniosą do mojego programu hodowli?

54 procent czytelników stwierdziło że numer dwa będzie najlepszym kandydatem, a to ze względu na proporcje ciała i doskonałą sylwetkę. Nie wystarczająca długość łap, którą zauważono u suki, byłaby doskonale zrekompensowana przez cechy psa. Niektórzy spośród czytelników oponowali twierdząc, że ułożenie przednich łap jest niedobre i pies jest nazbyt "wysunięty o przodu", jednak ostatecznie zwyciężyło przekonanie, ze jego budowa jest dobra, a winą za początkowe złe wrażenie należy obarczyć fotografię. Ubarwienie sierści zarówno u suki, jak i u psa była bardzo dobre, choć troskę czytelników budził fakt, że "kawaler" miał brązowy pysk. Na opinii nie zaważył także fakt istnienia u obojga z potencjalnych rodziców wad ogona, ale doceniono dobrą linię grzbietu, szyi i odpowiednie krzywizny ciała. Podobnie rzecz się ma uszami, a u psa "na plus" liczy się krótki brzuch. Ogólna budowa ciała suki została uznana za równoważącą nie dość masywne ciało psa.  

W czerwcowym wydaniu ocenialiśmy trzy samce rozpłodowe, jako potencjalnych partnerów dla naszej suki. Oto rezultaty naszej sondy, która miała na celu zbadanie jakie w tej materii zdanie maja nasi czytelnicy:

18 procent uważało, że pies numer trzy będzie idealnym kandydatem, a to ze względu na to cechy, które czyniły go perfekcyjnym ojcem dla mniejszych Beagli. Podobała im się linia grzbietu psa, a jednocześnie uważali że cechy wrodzone suki (siła, kościec i krzywizny) są bardzo silnie zaznaczone i doskonale skombinują się z atrybutami ojca. Dominowała opinia, że równowaga pomiędzy przodem, a tyłem ciała jest bardzo dobrze zachowana, a niedoskonałości w krzywiznach łokcia zostaną zniwelowane u potomstwa przez dobre jego położenie u suki.

            28 procent wybrało jako ojca dla hipotetycznych szczeniąt psa numer jeden. Ich przychylność zapewniło mu dobre ułożenie łopatek, linia grzbietu, solidny kościec i masywność ciała. Niektórzy z czytelników, że kandydat numer jeden i suka mogą być spokrewnieni co w efekcie mogłoby wzmocnić pozytywne cechy rodziców. Inni czytelnicy uważali, że samiec ma za krótką szyję, jednak jej wygląd u suki zrekompensowałby tę wadę i nie pokazałaby się ona u potomstwa. Głowy obu psów miały odpowiedni kształt i choć łapy suki pozostawiały wiele do życzenia, to cechy psa zapewne spowodowałyby, ze szczenięta nie wykazywałyby żadnych anomalii. Podobnie rzecz ma się z tym, co zaobserwowała część czytelników, a mianowicie że górna część ramienia psa jest nazbyt krótka. I w tym przypadku cechy suki usunęłyby defekt. Ostatnią cechą na którą zwróciliście państwo uwagę to wspaniałe oczy i uszy suki, które z pewnością zostałyby przekazane potomstwu.

•   Psy wystawowe czy "zwykłe" psy

Dla przeciętnego człowieka nie ma wielkiej różnicy między psem wystawowym  a "zwykłym" psem, jednak dla osób zainteresowanych hodowlą (i w terminologii fachowej) różnica jest ogromna. Wszystkie moje psy to moi przyjaciele, jednak sprzedając psy rozróżniam szczeniaki na te, które mogą osiągnąć sukcesy na wystawach i "zwykłe".

Terminem "zwykłe" lub "niewystawowe" określa się te szczeniaki, które posiadają jakąś cechę, która mogła by wpłynąć na ich gorsze wyniki na wystawach i uniemożliwić zdobycie tytułu championa. Bardzo często te niedoskonałości są całkowicie niewidoczne dla niedoświadczonego oka.

W przypadku beagli może to oznaczać krótkie uszy, niewłaściwe umaszczenie, zły zgryz, zbyt długie nogi, zbyt płaskie palce, zakręcony ogon, jasny kolor oczu, jądra które nie zeszły, zbyt wąska kufa, zbyt nisko osadzony lub źle noszony ogon, krzywe tylne nogi, zbyt szeroką klatkę piersiową. Wszystkie te niedoskonałości nie odbierają psu jego wartości jako przyjacielowi człowieka, co więcej dla większości ludzi są w ogóle niewidoczne.

Zakwalifikowanie psa jako wystawowego bądź niewystawowego, to indywidualna decyzja każdego hodowcy i kwestia interpretacji standardów rasy. Renomowani hodowcy sprzedają zawsze niewystawowe szczeniaki taniej, z zaleceniem sterylizacji. Jako że nie powinny być one rozmnażane.

Szczenięta wystawowe to te, które oceniam jako mające szansę zdobyć tytuł championa gdy dorosną. Ocena taka jest bardzo trudna i wymaga dużo doświadczenia. Ostatnio pewnej suczce "przepowiedziałam", że urośnie do 15 cali, a ona w wieku sześciu miesięcy ma 12,5 cala i pewnie nie będzie miała więcej niż 13. KU MOJEMU WIELKIEMU ZASKOCZENIU. Jej ojciec pochodzi z linii, której jeszcze nie rozmnażałem i prawdopodobnie zadziałały jakieś geny o jakich nie widziałem.

Szczenięta wystawowe i zwykłe różnią się ceną. Te pierwsze są oczywiście najdroższe. Większość hodowców nie sprzedaje wystawowych szczeniaków właścicielom, którzy chcą tylko psa przyjaciela i nie planują go wystawiać. Do wielu hodowców są długie kolejki, wiec jeśli chcesz mieć beagla, skontaktuj się z nimi już teraz.

Przeczytaj artykuły pt. "Dziesięć powodów dla których nie należy kupować psa w sklepie ze zwierzętami" i "Domorosły hodowca - kto to taki?"

Wszyscy hodowcy chcą by ich szczeniaki trafiły do dobrych domów i by były kochane. Niemniej, musimy podejmować decyzje które szczeniaki są warte tego by je wystawiać i które zasługują na to by stać się reproduktorami. Naszym zadaniem jest sprawić żeby przyszłe psie pokolenia były lepsze niż obecne. Hodowca powinien rozmnażać tylko najlepsze egzemplarze po to by z każdym pokoleniem ulepszać zdrowie, wygląd i wszelkie inne cechy rasy.

•   Domorosły hodowca - kto to taki?

Określenie to jest używane w stosunku do takich osób, które rozmnażają psy nie szczególnie do tego celu predestynowane. Zazwyczaj psy te nie są sprawdzane pod kątem ewentualnych problemów zdrowotnych, tak więc tego typu hodowla pogarsza jakość rasy jako całości.

Taki hodowca:

• nie jest członkiem związku kynologicznego

• nie przeprowadził badań weterynaryjnych u swoich psów, nie mówiąc już o ich przodkach

• nie orientuje się dobrze w standardzie danej rasy

• nie gwarantuje, że weźmie szczeniaka z powrotem, jeśli ty nie będziesz się mógł nim z jakichś powodów opiekować

• szuka jakiegokolwiek psa dla swojej suki, a im tańszy tym lepszy

• ogłasza się ciągle w gazetach

• próbuje pozbyć się szczeniaków zanim skończą sześć tygodni ( im wcześniej tym lepiej)

• sprzedaje szczenięta dla pieniędzy

• często hoduje psy w bardzo złych warunkach

• sprzedaje szczeniaki tanio i zachwala nietypowe umaszczenie jako "rzadkie" i żąda wyższej ceny

• sprzedaje psy na targach, bazarach, przed wystawami

• nie zadaje żadnych pytań; chce tylko pieniędzy

Chyba już wiesz kto to domorosły hodowca.

•   Zbyt duża liczebność psów

(Przeczytaj poniższą statystykę zanim zdecydujesz się na rozmnożenie swojego psa!!!!!!)

Pozwalamy na to żeby rodziło się prawie dziesięć razy więcej psów i kotów niż jest domów, do których mogły by one potem trafić. W efekcie miliony tych zwierząt są skazane na śmierć.

Rozmiar problemu jest ogromny tak w liczbach jak i w cierpieniu. Aż 18 milionów psów, kotów, szczeniąt i kociąt jest co roku usypianych w schroniskach w USA. Po prostu nie ma dla nich domów ani miejsca w schroniskach (dane z USA). O wiele więcej porzuconych psów umiera na ulicy w wypadkach, z głodu, na różne choroby. Tylko niewielki procent zwierząt trafia do dobrych domów. Rozmnażając swojego psa możesz przyczynić się do zwiększenia tego cierpienia. Nawet jeżeli znajdziesz domy dla swoich szczeniąt - pamiętaj - będą one stanowić konkurencję dla zwierząt ze schronisk. Czy chcesz być odpowiedzialny za cierpienie a może także śmierć tych ostatnich?

•   Sterylizować czy nie sterylizować oto jest pytanie?

Ja doradzam sterylizację psa zawsze jeżeli nie zamierzasz profesjonalnie zajmować się hodowlą psów. Hodowanie psów jest sztuką, a w każdym razie powinno nią być i wymaga ogromnej wiedzy.

Rozmnażać psy można wtedy kiedy zna się doskonale ich rasę, mając bardzo dobre egzemplarze danej rasy i będąc świadomym dziedzicznych problemów dotykających  daną  rasę. Pies wysterylizowany nie jest psem upośledzonym, dodatkowo twój pies będzie zabezpieczony przed rakiem sutka, macicy, jajników ( w przypadku suk), raka jąder w przypadku samców oraz ewentualnych okaleczeń wyniesionych z różnych psich potyczek.

Unikniesz plam z krwi na podłodze i meblach bo twoja suka  nie będzie miała cieczki, nie będziesz musiał obawiać się niepożądanej ciąży, czy wypuszczenia jej samej do ogrodu. Twój pies nie będzie obsikiwał  twych ulubionych roślin, mebli, lub twoich nóg.

Twój pies będzie wykazywał mniej agresji w stosunku do innych psów , a więcej uwagi skupi na tobie - będziesz miłością jego życia.

Przede wszystkim jednak, nie przyczynisz się do zwiększenia i tak już za dużej populacji psów .Im mniej szczeniąt się rodzi tym mniej będzie musiało zginąć. Wiele nie chcianych szczeniąt umiera, a  w najlepszym wypadku trafia do schronisk. Nikt chyba nie chce się do tego przyczynić .

Niestety niektórzy ludzie znajdują wiele powodów dla których nie chcą sterylizować swoich psów. Oto kilka z nich:

Chcemy jeszcze jednego takiego pieska.  NIE !!!!!! Tak jak twoje dzieci nie będą  dokładnym odbiciem ciebie ani ty nie jesteś, swoich rodziców, szczenięta także nie będą identyczne ze swoimi rodzicami, poza tym, każdy pies ma swoją własną osobowość i oczekiwanie od szczeniaka, że będzie dokładnie taki jak jego ojciec czy matka jest pozbawione sensu i nie fair tak w stosunku do szczeniaka jak i do pamięci jego rodziców.

Każde zwierze trzeba osobno cenić za to co wnosi w twoje życie i jak je wzbogaca.

Mój pies utyje i stanie się leniwy. NIE!!!!! Zwierzęta,  podobnie jak ludzie stają się bardziej ociężałe gdy się starzeją, psy tyją i stają się leniwe z tych samych powodów co ludzie - przekarmianie i zbyt mało ruchu

Mojemu psu zmieni się charakter. TAK!!!!!!! I to na lepsze.

Samce będą mniej agresywne, tak psy jak i suki nie będą miały tendencji do uciekania i będą mniej zainteresowane światem zewnętrznym, a skupią swoją uwagę na tobie i na tym co ty robisz. Ja twierdzę, że jeśli psy uciekają to robią to z trzech powodów :

dla seksu, jest zbyt wiele bezdomnych psów by się na to zgodzić dla jedzenia, ale przecież ty karmisz swojego psa; trzecie - dla towarzystwa , więc uczyń ze szczeniaka członka twojej rodziny- to zaspokoi jego instynkt stadny, rób coś ze swoim psem- pracuj z nim, baw się z nim, ucz go, psy to nie są bezmyślne stworzenia. Wiele ras zostało wyhodowanych w bardzo konkretnym celu i dla tego właśnie tak jak ludzie potrzebują celu  w życiu.

Chcemy by nasze dzieci były świadkami narodzin. NONSENS !!!!!! Poród najczęściej ma miejsce w nocy czasem też ciągnie się przez wiele godzin. Kto pozwoli dzieciom nie spać całą noc. Po drugie suki w czasie porodu potrzebują spokoju, a nie pożądana ingerencja może przysporzyć dodatkowego nie potrzebnego stresu i bólu. Suka może gryźć lub skomleć, może odrzucić szczeniaki, próbować je zabić i zjeść. Czy zastanowiłeś się jaki wpływ mogą mieć sceny tego typu na twoje dzieci?

Poród jest częścią życia ale często jest nie bezpieczny. Ukochana suczka twoich dzieci może w tym czasie stracić życie co spowoduje więcej rozpaczy niż radości

Sprzedamy szczeniaki i zarobimy pieniądze. HA,HA,HA,HA!!!!!!!!!!!!

Kiedy już zapłacisz właścicielowi psa, który pokryje twoją sukę, weterynarzowi za badania, kiedy już kupisz witaminy i jedzenie dla suki i szczeniaków uiścisz rachunki weterynaryjne za opiekę nad suką i jej szczeniakami, zapłacisz za wycięcie piątego pazura na tylnej nodze, zastrzyki, odrobaczenie, rachunki telefoniczne, ogłoszenia, benzynę na drogę do lekarza i z powrotem, jak już przebolejesz stratę pracy, to w zasadzie uporasz się ze wszystkimi kosztami. A cha i jeszcze pamiętaj, że musisz znaleźć dla szczeniaków dobre domy i musisz być przygotowany na to czego przewidzieć się nie da. A co jeżeli nie znajdziesz chętnych na szczeniaki. Czy jesteś gotów trzymać je tak długo jak to będzie konieczne?

Co zrobisz jeśli suka umrze przy porodzie lub odrzuci szczenięta. Kto będzie je karmić co dwie godziny, masował brzuszki, żeby się wypróżniały, a co jeżeli zachorują na parvo-  albo koronawirozę w wieku czterech tygodni. Kto będzie się zajmował chorymi szczeniętami. To tylko niektóre pytania jakie musisz sobie zadać i na które musisz odpowiedzieć zanim  zdecydujesz się rozmnażać swojego psa.

Obawiamy się zabiegu sterylizacji. Jest to powszechna obawa bo zabieg zawsze wiąże się z niewielkim ryzykiem. Porozmawiaj ze swoim weterynarzem.

Dostępna jest szeroka gama nowoczesnych środków używanych do narkozy, które są bardzo bezpieczne. Pamiętaj o tym, że korzyści ze sterylizacji, także medyczne zdecydowanie przewyższają ryzyko.