STANDARD HODOWLI

Dla wygody piszących ten tekst psy i suki są określane jako psy.

OGÓLNY WYGLĄD

Silny, zwarcie zbudowany pies, który powinien swoim wyglądem przynosić na myśl żwawość, choć pozbawioną ordynarności.

Beagle jest psem krzepkim o silnym, proporcjonalnie zbudowanym ciele. Ciało powinno być zwinne, eleganckie o delikatnej linii.

Pies już na pierwszy rzut oka powinien epatować męskością, suka zaś winna być drobniejsza, choć nie powinno się to dziać kosztem budowy kośćca.

Beagle o zbyt mocno rozbudowanej muskulaturze, kośćcu, nazbyt masywnym łbie czy nadmiarze skóry będzie wyglądał ordynarnie i brzydko. Podobnie nie dość masywny kościec, niedowaga czy chudość lędźwi spowodują, że pies będzie sprawiał wrażenie zwierzęcia komicznego.

Każdy z tych przypadków powoduje, ze zwierzę traci status czystego gatunkowo. Każdy aspekt budowy i wyglądu Beagle'a powinien charakteryzować się powściągliwością.

CHARAKTERYSTYKA

Wesoły pies, którego główną funkcją jest polowanie, głównie na zające, za pomocą węchu. Zwierzę powinno charakteryzować się dużą aktywnością, wytrzymałością i determinacją. Beagle powinien być także czujny, inteligentny i obdarzony przyjaznym temperamentem.

Pod określeniem Wesoły pies rozumiemy sposób w jaki Beagle odnosi się do właściciela, jego usposobienie i chęć do zabawy. Pewny siebie i dobrze ułożony nie powinien być agresywny czy hardy, za to czujny i zainteresowany otoczeniem w sposób szczęśliwy pełen życia.

Leniwe lub obojętne zwierzęta nie reprezentują sobą jednej z najważniejszych cech prawdziwego Beagle'a, czyli żwawości.

Funkcją Beagle w której się on spełnia jest polowanie, zwłaszcza długie pogonie za zwierzyną w trakcie których pies używa swego zmysłu węchu.

To oznacza, że pies musi być wytrzymały, co podkreślać ma jego budowa. Pies powinien wykazywać chęć do polowania co dzień, przez cały sezon, bez przerwy którą mógłby wzbudzić lenistwo, czy swego rodzaju załamanie nerwowe. Aby Beagle spełniał swoją rolę w polowaniach musi być odpowiednio zbudowany, bez żadnych wad.

Słowem kluczowym dla czystej krwi gatunku jest równowaga i zachowanie proporcji.

TEMPERAMNT

Uprzejmość i czujność brak agresji czy nieśmiałości w kontaktach.

Najważniejszą cechą charakteru Beagle'a jest stałość. Oznacza ona brak jakiejkolwiek skłonności do histerii, nerwowości czy nie sprowokowanej agresji Każdy pies ma prawo przestraszyć się czegoś nieznanego lub przez chwilę boczyć się bać pod wpływem takiego wydarzenia. Szczeniaki przechodzą przez okres obawy. Jednak Beagle o odpowiednim temperamencie powinien dość szybko zwalczyć takie uczucie. Pies jego pozbawiony będzie coraz bardziej zastraszony i nerwowy.

Beagle o złym charakterze, nadpobudliwe i przesadnie agresywne nie mogą być tolerowane i dalej rozmnażane. Dodatkowo do faktu, ze nie są uważane za czyste gatunkowo, stanowią one zagrożenie dla innych zwierząt i ich właścicieli.

Beagle początkowo używane były do polowania w stadach, dlatego niewłaściwy temperament i brak umiejętności współpracy nie mogą być tolerowane.

Pies powinien być pewny swych umiejętności, polegać na sobie i być jednocześnie ciekawym otaczającego go świata.

GŁOWA I CZASZKA

Odpowiedniej długości, silnie zbudowana, choć bez przesady. U suki powinna być delikatniejsza wolna od zmarszczek. Delikatnie zaokrąglona, średniej szerokości z lekkim szczytem. Przełom wyraźnie zarysowany i dzielący długość czaszki na równo pomiędzy potylicą a końcówka nosa. Pysk prosty, wargi średniej wielkości. Nos szeroki, najlepiej czarny w barwie, choć inna pigmentacja jest dopuszczalna u jaśniej ubarwionych zwierząt. Nozdrza szerokie.

Głowa i wrażenie jakie ona wywołuje jest najważniejszą cechą ponieważ ona stanowi najbardziej łatwą do identyfikacji część Beagle'a. Jej kształt i cechy charakterystyczne są tym, co najbardziej odróżnia Beagle od innych ras psów. Konstrukcja czaszki w największym stopniu wpływa na wygląd i kształt łba.

Prawdą byłoby stwierdzenie, ze budowa głowy Beagle'a i jej wygląd są potwierdzeniem rasowości zwierzęcia jednak to nie ona stanowi o tym czy pies jest czystej rasy Beaglem. Dobry pies charakteryzuje się nie tylko doskonałą budową, ale także przyjemnym wyglądem.

Rozmiary głowy muszą być proporcjonalne do wielkości reszty ciała: mały pies nie może mieć przerośniętego łaba i na odwrót.

Pomarszczona czaszka powoduje, że łeb wygadana ciężki i niezgrabny i powoduje, ze zwierzę wygląda "brutalnie". Jeśli szczyt czaszki jest zbyt wysoki, a potylica płaska pies będzie przypominał baseta. Z drugiej strony płaska czaszka i wysoko osadzone uszu nadadzą zwierzęciu wygląd terriera.

Przełom jest miejscem w którym łączy się frontowe kości czaszki z górną szczęką. Powinien być proporcjonalny do budowy łaba.

Jeśli kąt nachylenia przełomu jest zbyt mały, a oczy płytko osadzone, zmienia się de facto ich kształt. Będą wtedy one bardziej skośne, nadając psu "orientalną" budowę. Wady przełomu powodują czasem brak siły w pysku i szczękach.

Jeśli przełom jest nazbyt mocno zdefiniowany oczy będą wtedy zbyt centralnie osadzone jak u mopsa. Ślepia będą okrąglejsze i większe, co czyni je podatniejszymi na uszkodzenia. Ich wyraz będzie inny od zalecanego przez standard. Dodatkowo pysk psa stanie się krótszy, a fafle nazbyt masywne.

Dobrze ukształtowany przełom to określenie nadane cesze, która znajduje się pomiędzy opisanymi wyżej ekstremami, co w efekcie daje przyjemny wyraz ślepi psa i pyska, które są charakterystycznymi cechami gatunku.

Dobre ukształtowanie przełomu i odpowiednia długość psyka to kluczowe cechy, które wspomagają węch zwierzęcia. Główne sensory węchowe umieszczone są większe i lepiej rozwinięte gdy przełom jest dobrze rozwinięty, co daje w efekcie dłuższą komorę węchową i lepszą zdolność rozróżniania zapachów.

Same nozdrza powinny być szerokie, pozwalając przez to na dobry przepływ powietrza, niezbędnego do oddychania i węszenia. Pies nie jest w stanie oddychać przez otwór gębowy. U psów o trójbarwnej maści nos powinien być czarny, u zwierząt jaśniej ubarwionych może mieć także jaśniejszy odcień.

Skóra o czarnej pigmentacji jest grubsza i mniej narażona na zranienia.

Kształt pyska jest dopełniany poprzez górne wargi i fafle. Z profilu powinny one wyglądać nieomalże kwadratowo i z lekka zmywać się z policzkami.

Cienkie lub zbyt krótkie fale nadają pysku psa komiczny wyraz podczas gdy przerośnięte powodują, ze zwierzę wygląda smutno i ponuro.

OCZY

Oczy powinny mieć barwę ciemnego brązu, być stosunkowo duże, niezbyt głęboko osadzone ale za to równomiernie rozmieszczone, o miłym ujmującym wyglądzie.

Jak już wcześniej zostało wyjaśnione, definicja przełomu dyktuje kąt, umiejscowienie i kształt oczu. Jeśli przełom jest wyraźnie zaznaczony, wtedy kształt ślepi będzie odpowiedni, a więc prawie idealnie okrągły. Oczy nie powinny znajdować się nazbyt blisko siebie, ponieważ spowoduje to wrażenie szelmowskiego lub nader mocno skoncentrowanego spojrzenia.

Jeśli obwódki powiek będą odpowiednio zabarwione, wzmocnią one przyjemny wyraz ślepi.

Ciemna barwa obwódek wokół oczu oprócz walorów estetycznych zapewnia także pochłanianie światła odbitego od oczu. Jednakże im pies jest jaśniej ubarwiony tym mniej ciemne obwódki są pożądane.

Najlepszy kolor oczu to ciemny brąz lub jesion. Prawdziwie czarne oczy nadają Beaglowi cech szelmowskich, a przy psach jasno ubarwionych spowoduje, że będą wyglądały na niemiłe i wyniosłe. W każdym z tych przypadków hodowca nie uzyska miłego i delikatnego wyglądu, który jest jedną z cech prawdziwego Beagle'a.

USZY

Długie, zakończone półkoliście i sięgające  prawie do końca nosa, kiedy zostaną rozciągnięte. Kiedy zwisają swobodnie powinny być gładkie i kończyć się na wysokości szczęk.

Beagle mają długie uszy, które luźno zwisają po obu stronach łba. Kiedy pies jest spokojny, szczytowa linia jego uszu powinna być równa z zewnętrzną krawędzią oczu. Kiedy pies jest podekscytowany lub zainteresowany otoczeniem uszy mogą się unosić do góry i delikatnie przesuwać do przodu.

W chwilach kiedy pies jest smutny lub próbuje okazać posłuszeństwo uszy mogą zwisać niżej niż zwykle i być przesunięte w tył czaszki. Jako że uszy mają niewielkie pole manewru bardzo łatwo po nich poznać w jakim nastroju jest pies.

Skóra powinna być gładka, ale przy tym i mocna, nie poddająca się łatwo uszkodzeniom. Sierść winna być krotka. Zewnętrzne krawędzie uszu powinny być gładkie i pozbawione jakichkolwiek zgrubień czy defektów. Zbyt grube uszy nie zwisają tak jak powinny zbyt mocno dyndają. Może to spowodować, że górna warga i zewnętrzny kącik oka będą ściągnięte do dołu. To może wpłynąć na wygląd psa.

Długie uszy Beagle mają mu pomagać przy podejmowaniu tropu. Kiedy pies opuszcza głowę, uszy przesuwają się do przodu i w efekcie "naganiają" do jego nozdrzy powietrze i zapachy.

PYSK

Szczęki powinny być silne, charakteryzować się kompletnym zgryzem. Górna szczęka powinna zachodzić na dolną - zgryz nożycowy.

Górne sześć zębów powinno formować równą linię i ściśle zachodzić na odpowiadające im dolne kły. Jeśli kły są umieszczone poprawnie można mieć pewność, że zęby trzonowe także są osadzone odpowiednio dla swej roli.

Standard nie wymaga aby uzębienie było kompletne.

Niedopuszczalne jest żeby zęby psa, gdy ten ma zamknięty pysk, stykały się krawędziami. Ten defekt nie sprawia psu problemów jednak jest uważany przez standard za niedopuszczalny.

Termin tyłozgryzu oznacza sytuację w której górne siekacze spoczywają na dolnych. Wada nie przeszkadza psu w jedzeniu, jednak kły i trzonowce mogą być zniekształcone lub rosnąć nie na przynależnych im miejscach, co ogranicza ich funkcjonalność.

Beagle z tymi schorzeniami może wyglądać jakby nadymał wargi. W takim przypadku widoczna też będzie jego dolna warga.

Przez przodozgryz rozumiemy sytuację, gdzie przednie kły wystają na tyle do przodu, że pozostawiają wolną przestrzeń, której nie wypełniają kły dolnej szczęki. Żaden standard nie dopuszcza takiego defektu. Od jego skali zależy czy pies będzie miał kłopoty z jedzeniem, czy też one nie wystąpią. Mogą wystąpić deformacje kłów, siekaczy, trzonowców. Kły wyrastające z dolnej szczęki mogą być przyczyną powstawania ran podniebienia.

Pies z tymi schorzeniami będzie miał niedorozwiniętą dolną szczękę.

Szczękę nazywamy krzywą, kiedy jej dolna część jest wykrzywiona i odbiega od linii górnej szczęki. Obniża to przydatność aparatu gębowego i powoduje deformacje uzębienia.

SZYJA

Szyja powinna być odpowiednio długa, aby zapewnić psu swobodną możliwość schylenia łaba dla podjęcia tropu, lekko zakrzywiona i mieć małe podgardle.

Gdy pies biegnie lub kłusuje powinien być zdolny od obniżenia głowy, podjęcia tropu i ponownego jej uniesienia. W trakcie polowania musi tak czynić wielokrotnie bez zmęczenia. Długość szyi powinna być odpowiednia, przez co rozumie się, ze węszenie w trakcie biegu nie będzie zakłócało rytmu pracy łap. Dodatkowo mięśnie muszą być na tyle silne, żeby utrzymać ciężar łaba, zarówno gdy ten jest uniesiony, jak i opuszczony.

Kręgi szyjne powinny być długie, co pozwala na odpowiednie zaczepienie mięśni. To siła i budowa mięśni nadaje szyi psa jej zakrzywienie i ładny wygląd. Dodatkowo kręgi szyjna stanowią miejsce zaczepienia mięśni, które pomagają w unoszeniu i opuszczaniu przednich łap. Odpowiednia konstrukcja odcinka szyjnego wpływa na ogólny wygląd zwierzęcia.

Szyja gładko i niezauważalnie powinna łączyć się z korpusem. Czasem, w przypadku kiedy łopatki są zbyt mocno skierowane ku górze, skóra na karku będzie zbyt napięta i uniesiona w fałdzie.

Dolna linia szyi w okolicach szczęki może uwypuklać niewielką część podgardla, ale sama szyja powinna być czysta od jakichkolwiek zgrubień skórnych.

CZĘŚĆ PRZEDNIA KORPUSU

Łopatki ściśle przylegające do ciała, niezbyt masywne, łapy przednie głównie proste, choć pod ciałem odrobinę zakrzywione. Kościec mocny i okrągły nie zwężający się w stronę stóp. Pęciny krótkie, łokcie delikatne, nie zwracające się ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Wysokość od ziemi do łokci powinna stanowić połowę wysokości do kłębu.

Jako że główna cześć wagi psa rozkłada się na front, ta część jego korpusu musi być zdolna do pomocy w podnoszeniu, biegu, a także w sterowaniu i zachowaniu równowagi.

Przednia część korpusu jest złożona z łopatek, górnej części łap, kośćca kończyn, nadgarstków, pęcin i stóp. Nie ma jednego ścisłego punktu połączenia z resztą ciała. Złożony system mięsni trzyma łopatki górną część łap na miejscu. Tworzy on ruchomą platformę, która jest w stanie zaabsorbować energię skoku czy upadku, kiedy przednie łapy stykają się z gruntem. W trakcie chodu wydłużają także długość kroku.

Łopatki powinny przylegać do ciała. Zależy to od ich długości, a także od kręgów 3-9. Z tego powodu kręgi grzbietowe powinny być długie.

W kłębie, gdzie szyja i linia grzbietu się spotykają w lekkim zakrzywieniu znajduję się najwyższy punkt łopatek. Łatwo go wyczuć badając palcami. Kiedy pies opuszcza łeb, także łopatki zbiegają się ku sobie. Aby umożliwić psu opuszczenie głowy do ziemi bez ograniczania lub zakłócenia biegu , ważne jest aby pomiędzy łopatkami pozostawała wolna przestrzeń. Można ja łatwo wyczuć dotykiem gdy pies stoi nawet z wyprostowana głową.

Patrząc od boku łopatki, które powinny być długie, powinny być ułożone względem ciała pod kątem 55 stopni. Najlepiej byłoby gdyby górna część łapy stykała się z łopatką pod kątem stu do stu opięciu stopni. Górna część ramienia winna mieć taką samą długość, co łopatka Jeśli pies ma taką budowę, wtedy przednie łapy będą stanowiły dla niego solidna podporę. Będzie także posiadał dobrze wysunięty klatkę piersiową, zwiększając tym samy zasięg swoich przednich łap.

Od frontu patrząc kości powinny być ułożone kolumnowo: łopatki i górne części łap spoczywają na klatce piersiowej, łokcie przyciśnięte ciasno do boków poprzez mięśnie. Przednie kończyny proste i masywne, nadgarstki silnie zwarte, a pęciny przedłużające prosta linię łap, aż do stóp.

Jeśli łokcie odstają lub pęciny są słabe i nie trzymają linii, następują zaburzenia motoryczne, które są następstwem niewłaściwej budowy kolumnowej.

Nie powinno być nadmiernych wypukłości mięśni pod lub na łopatkach.

Kościec przednich łap w przekroju powinien być okrągły i tej samej średnicy na całej swojej długości.

Kościec o okrągłym przekroju jest najmocniejszy w ciele psa.

Stawy nadgarstkowe powinny pozwalać na nieznaczną giętkość pęcin, co pomaga w absorbowaniu energii kinetycznej przyjmowanej przez ciało psa przy skokach i upadkach. Ta giętkość pomaga także przy podskakiwaniu i wybijaniu się do stania.

KORPUS

Linia szczytowa grzbietu powinna być prosta, klatka piersiowa opuszczać poniżej łokci. Żebra długie i zakrzywione w części w której przylegają do pleców. Na odcinku lędźwiowym żebra powinny być krótkie, ale za to wyważone. Lędźwie silnie zbudowane i giętkie, nie nadmiernie zbite.

Standard wymaga aby żebra rozciągały się aż do pleców. Trzynaście par jest przymocowanych do odpowiadających im kręgów. Z tego powodu kręgi te powinny być długie i silne. Zapewniają one dobre zaczepienie mięśni i układu kostnego, które to z kolei wspomagają pracę płuc. Długie kręgi odcinak piersiowego, pozwalają z kolei łopatkom być umiejscowionym pod odpowiednim kątem względem pleców, co owocuje dobrym zasięgiem łap przednich.

Patrząc w przekroju od przodu, klatka piersiowa powinna mieć kształt jajka odwróconego szerszą stroną do góry. Funkcją klatki żebrowej jest zapewnienie maksymalnej wytrzymałości, jest ona doskonale przystosowana do swej roli, podobnie do kolistej w przekroju u wilka, jednak znacznie bardziej przyjemna w wyglądzie. Jej kształt pozwala także przylegać łokciom ciasno do ciała, a łopatkom przesuwać się pod skórą, co wydłuża zasięg łap psa.

Klatka żebrowa o tym kształcie oznacza, że przednie łapy mogą zbiegać się naturalnie, co pomaga przełamać boczną niestabilność, gdy pies zwiększa swoją szybkość w biegu.

Komora żebrowa ochrania organy wewnętrzne: żołądek, płuca, serce. Giętkość żeber jest pożądana zwłaszcza na ich końcach gdzie stykają się z kręgami piersiowymi.

Żebra są przyczepione na zawiasach, które pozwalają im obracać się w przód i pomagają całkowicie opróżnić płuca z powietrza. Żebra są zakrzywione aby stykać się z mostkiem. Pierwsze dziewięć par jest z nim połączone, natomiast dziesiąta, jedenasta i dwunasta para są krótsze i sięgają mostka za pomocą chrząstek. Trzynasta para żeber nie jest połączona z mostkiem.

Siedem kręgów lędźwiowych musi być krótkich i szerokich, aby zapewnić połączenie dla silnych mięśni lędźwiowych. Powinny być one giętkie i sprężyste, co potrzebne jest zwierzęciu kiedy biegnie, skacze czy wykonuje zwroty. Mięśnie lędźwiowe przekazują energię generowaną przez tylnie muskuły, do przednich części ciała.

Podbrzusze powinno być solidne i mocne, ochraniając tym samym narządy umieszczone wewnątrz. Linia bioder powinna być widoczna z góry, jednak od boku nie może być nazbyt ukryta.

TYLNA CZĘŚĆ KORPUSU

Muskularne uda, stawy kolanowe wyraźnie zakrzywione. Pęciny solidne, zbiegające w dół i symetryczne względem siebie.

Tylna część korpusu Beagle'a generuje siłę, która popycha go do chodu, kłusu i biegu. Energia motoryczna, generowana przez zad, jest transmitowana za pośrednictwem mięśni długich pleców, kiedy pies się porusza do przodu, a następnie przednia część korpusu unosi się do góry, a tylne łapy wyciągają do przodu, kiedy pies próbuje odzyskać równowagę. Dobre poruszania zależy od interakcji drugiej pary mięśni uda, które mają spowodować pracę stawu skokowego, który z kolei wymusza na stopie jej odpowiednie ustawienie wobec gruntu. Pies wybija się z nich, podczas gdy po przekątnej przednie łapy wyciągają się do przodu. W taki oto prosty sposób pies porusza się do przodu.

W przeciwieństwie do przedniej części korpusu, jego tylna część jest solidnie połączona z resztą ciała.

W skład tylnej części ciała wchodzą: miednica, która spoczywa pod katem około dwudziestu stopni względem poziomu i jest połączona z kością krzyżową poprzez chrząstki i więzadła. Kość udowa jest połączona z miednicą poprzez staw udowy, a z dolną częścią łapy przez staw kolanowy. Dolna część łapy łączy się z pęciną poprzez staw skokowy. Pęcina z kolei styka się ze stopą.

Kąt pod którym umieszczona jest miednica to ważny czynnik generujący siłę motoryczną tylnych łap i odgrywa ważną rolę w przekazywaniu jej poprzez kość krzyżową i kręgosłup.

Jeśli kąt jest zbyt stromy, wtedy siła motoryczna nie będzie odpowiednio przekazywana, co może powodować zakłócenia ruchu. Można to zauważyć obserwując psa od boku, strata energii ruchowej jest zauważalna od razu. Psy wkładają w ruch niepomiernie więcej energii niż to jest potrzebne.

Złe ustawienie miednicy powoduje także wadliwe ustawienie ogona i jego działanie.

Wyższe (pierwsze) i niższe (drugie) mięśnie uda powinny być długie i silne. Ich kształt winien być wyraźny bez zniekształceń i wyolbrzymień.

Kąt stawu udowego powinien być równy kątowi łopatek. Oznacza to, że ciało psa ma wewnętrznie zachowaną równowagę, frontu i tyłu.

Wiele wad biegu i chodu jest spowodowanych przez zakłócenie równowagi pomiędzy tylnymi i przednimi krzywiznami ciała.

Jeśli krzywizny tylniej części ciała są odpowiednie, a przedniej wadliwe, wtedy siła motoryczna generowana przez zad będzie większa niż ta, którą jest w stanie opanować przód. Aby temu zaradzić pies może nieregularnie stawiać kroki lub wykrzywiać łapy w pęcinach na zewnątrz.

Tylne pęciny powinny być krótkie i oglądane od tyłu muszą być równoległe i symetryczne do siebie. Jeśli tak nie jest pies może mieć zniekształcone stawy skokowe, co zakłóca kolumnową budowę jego nóg.

Tylna część ciała oglądana z profilu powinna wykazywać wyraźną muskulaturę, krzywiznę stawów i pęciny. Beagle powinien mocno i solidnie zbudowany.

Pies oglądany od tyłu powinien wykazywać wyraźną kolumnową budowę kości, wyraźną muskulaturę oraz ułożenie stawów i pęcin.

ŁAPY

Zwarte i solidne. Palce rozwinięte, silne i twarde. Łapy nie powinny być nadmiernie owłosione. Pazury krótkie.

Podczas gdy pies biega, skacze czy chodzi na palcach ważnym jest aby stopy były tak skonstruowane aby unieść jego ciężar i zapewnić mu odpowiednie zdolności motoryczne.

Stopy są okrągławe i podobne do kocich, palce zakrzywione i ciasno do siebie przylegające. Wszystkie palce powinny być dobrze umieszczone w stopie, aby wspomóc absorpcję energii kinetycznej, przekazywanej łapom kiedy pies biegnie po ziemi. Zewnętrzna część poduszki stopy nawiązuje kontakt z ziemią jako pierwsza, a reszta stopy chwile później. Beagle, kiedy stoi, powinien równomiernie rozkładać swój ciężar na wszystkie stopy.

Przez dobre umieszczenie stóp rozumiemy to że palce i ich pazury są odpowiednio wspomagane. Złe osadzenie powoduje, że pies zbytnio rozpłaszcza stopy.

Pigmentacja stóp powinna być ciemna, ponieważ czarna skóra jest wytrzymalsza.

Pazury powinny być krótkie. Jeśli pozwoli się im rozrosnąć będą powodowały, ze palce się wykręcą i przez to naruszą budowę całego kośćca łapy. To z kolei może prowadzić do kalectwa.

Część Beagle posiada pazury, których nigdy nie trzeba przycinać. U innych należy to robić regularnie.

Od hodowcy zależy czy usuwa całkowicie pazury (dewclaw) przednich łap, czy też je zostawia. Jeśli jednak decyduje się je pozostawić, winien zadbać aby były krótkie i zadbane.

Część Beagli rodzi się z tylnymi pazurami (dewclaw) Powinne one być usuwane.

Kiedy łapy oglądane są od boku stopy powinne znajdować się na przedłużeniu tej samej linii, którą wyznaczają same członki. Stopa powinna być skierowana prosto do przodu, i nie być obrócona ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

OGON

Sztywny i średniej długości. Osadzony wysoko i noszony wysoko, jednak nie powinien być zwinięty nad plecami, czy skierowany prosto do przodu, od miejsca osadzenia patrząc. Gęsto pokryty sierścią, zwłaszcza od spodu.

Kręgi kręgosłupa biegną od czaszki do końcówki ogona, który jest ostatnim jego odcinkiem na który składa się 20 ostatnich segmentów.

Za kręgami lędźwiowymi znajduje się kość krzyżowa, która zawiera trzy zrośnięte kręgi i przymocowane do miednicy. Z tej kości wychodzą kręgi stanowiące kościec ogona. Punkt osadzenia ogona znajduje się tuż za kością krzyżową i pierwszymi dwoma kręgami i powinien znajdować się dość wysoko, aby zapewnić odpowiednie osadzenie.

Krzywizna kości ogonowej determinuje pod jakim katem ogon odstaje od ciała.

Jeśli kąt jest zbyt płaski, tak jak u charta, wtedy ogon będzie ciążył ku dołowi i będzie noszony nisko.

Ogon Beagle'a powinien być silny. Mieszczą się w nim cztery silne mięśnie, jeden na górze, jeden dole i po jednym na każdym z boków.

Większość mięśni ogona jest połączona z muskulaturą, która swój początek bierze w żebrach.

Główną funkcją mięśni ogona jest umożliwienie noszenia go w różnych sytuacjach, w różnej pozycji. Nastrój psa może być odzwierciedlony przez położenie ogona.

Pewne siebie zwierzę, o odpowiednio rozwiniętych mięśniach powinno nosić ogon uniesiony prawie pionowo do góry.

Ogon, który jest odpowiednio osadzony, ale noszony jest tuż nad plecami może wykazywać słabość mięśni od spodniej strony. Podobnie ogon noszony nisko jest oznaką słabości mięśni strony wierzchniej.

Czasem szczeniaki mogą nosić ogony pod dość śmiesznymi katami, co jest spowodowane zaczynającym się dopiero rozwojem mięśni.

Ogon powinien być wolny od zgrubień, deformacji, jako że jest częścią kręgosłupa psa.

Sierść na spodniej części ogona powinna być dłuższa, jako że to ona formuje "pędzel". U niektórych zwierząt sierść zbiega się w stożek formując swego rodzaju "żądło".

Ważne jest aby chociaż końcówka ogona była ufarbowana na biało.

Biała końcówka ogona nie pomaga psu w polowaniach, ale jest za to przyjemnym elementem jego wyglądu i ważną częścią charakterystyczną programu rozrodczego.

SPOSÓB PORUSZANIA

Pewne siebie kroki bez oznak możliwości utraty równowagi. W biegu swobodne. Przednie łapy powinny się lekko i bez przeszkód prosto wyciągać przed siebie. Tylne łapy są siłą napędową psa nie powinny zbytnio się zbliżać do przednich.

Opisany powyżej sposób biegu jest wymagany przez standard i wpływa na to jak pies zachowuje się w trakcie poruszania. Budowa Beagle'a to budowa psa, który jest wytrzymały. Jeśli jego budowa jest odpowiednia w takim razie w trakcie biegu jego plecy powinny być proste i nieruchome, bez oznak ruchów na boki.

Istnieje kilka sposobów poruszania się: chód, trucht, kłus, bieg itp.

W trakcie pokazu pies najczęściej porusza się kłusem. Ten sposób poruszania się pokazuje wszystkie wady i zalety jego budowy

W trakcie kłusu zwierzę opiera się na przekątnych kończynach: przednia lewa łapa, następnie tylna prawa, potem przednia prawa i na końcu tylna lewa.

Aby dobrze ocenić sposób poruszania się psa należy go obejrzeć od przodu, tyłu i z profilu.

Przedni i tylni rzut pokazują zalety i wady budowy. Profil zaś pozwala ocenić aparat motoryczny tylni i przedni, długość kroku i grzbiet.

Rzut psa od przodu, gdy ten się porusza: łopatki, górna cześć ramienia, łokcie przedramię, pęcina i stopa powinny być w jednej linii. W wolnym kłusie łapy powinny być równoległe, ale gdy pies przyśpiesza przednie będą się zbiegać.

Rzut psa od tyłu, gdy biegnie: Tylnie łapy pracują w prostej linii od stawu udowego. W czasie wolnego kłusu powinny być naprzemienne, jednak kiedy pies nabiera prędkości ich praca staje się zbieżna.

            Przednie tylne łapy powinny się zbiegać w swym ruch w okolicach centrum ciała psa, co zapobiega niestabilności.

            Widok od boku zapewnia możliwość oszacowania przekazywania energii kinetycznej z tylnej części ciała, pracę stawów kolanowych i skokowych oraz zasięg przednich łap.

            Kiedy pies biegnie do przodu łapy powinne być podnoszone w miarę nisko nad ziemia i przesuwane w linii prostej.

            Pies biegnący w pełnym galopie powinien poruszać się lekko, zręcznie i rytmicznie, pokonując maksimum dystansu przy minimum wysiłku. Beagle biegnący w ten sposób wydaje się poruszać jakby w zwolnionym tempie w stosunku do zwierzą, które truchtają. Jego ruch powinno cechować siła, koordynacja i równowaga. Aby biegać w ten sposób niezbędna jest dobrze rozwinięta muskulatura.

            Gładki bieg wymaga siły i dobrego rozwinięcia mięśni pleców, które przekazują energię generowana przez tylne łapy do przodu. Tylne łapy powinny wyciągać się do przodu, kiedy rozwierają się łopatki. Dobrze ustawione krzywizny stawów i odpowiednia długość ciała pozwalają na długi bieg bez interferencji pomiędzy przednimi, a tylnymi kończynami.

            Podczas gdy bardzo ważnym jest aby budowa ciała była poprawna, to mięśnie niewłaściwie lub źle rozwinięte przeszkadzają psu. Szkielet psa tworzy podstawę na której rozciągnięte są mięśnie. Dobrze zbudowany pies musi mieć dobrze rozwinięte mięśnie aby biec w odpowiedni sposób.

            Rzut od boku oprócz pomocy w ocenie w sposobie biegu i symetrii ciała, pomaga także w sprawdzeniu ułożenia zwierzęcia i jego elegancji.

SIERŚĆ

Sierść powinna być krótka, delikatna i odporna na działanie wody.

Beagle mają krótką, wodoodporną i delikatną sierść.

Niektóre psy mają fragmenty szorstkiej sierści na plecach. U zdrowego zwierzęcia nie powinno to być problemem. Także całkowicie gładkie futro jest oznaką dobrego zdrowia.

Skóra powinna być gruba i ciasno opinać ciało bez zwisających kawałków i fałd.

KOLOR

Każdy kolor spotykany u psów inny niż wątrobiany. Końcówka ogona biała.

Istnieje wiele kombinacji kolorów i odcienie umaszczenia Beagli.

Podstawowo istnieją psy o trzech kolorach i dwu kolorach. Trójkolorowy Beagle może być ubarwiony różnymi odcieniami czerni z minimalna ilością białego włosia na końcu ogona, stopach i klatce piersiowej. Z drugiej strony inne zwierzę może być prawie całkowicie białe z jedynie kilkoma włosami o innej barwie. Dwukolorowe psy mogą być prawie całe białe z kilkoma plamami innej barwy. Niektóre psy rodzą się jako trójkolorowe ale z czasem zmieniają się i przechodzą w dwukolorowe. Pstre i plamiste zwierzęta mają podobne ułożenie kolorów. Standard dopuszcza wiele rodzajów umaszczenia i ubarwienia psów.

Kolor wątrobiany jest niedopuszczalny, zwłaszcza że jest spotykany z żółtym kolorem oczu, który także jest niedopuszczalny przez standard.

Od dnia narodzin Beagle'a kolor jego sierści się zmienia. Dorosły pies ma z reguły inną barwę niż miał jako szczeniak, a kiedy się starzeje barwy prawie całkowicie blakną.

Ważne jest aby kolor sierści nie zmylił oka obserwatora, którego zadaniem jest ocena szkieletu, mięśni i budowy ciała.

ROZMIAR

Pożądane minimum to wysokość w kłębie 33 cm (13cali)

Pożądane maksimum w kłębie to 40 cm (16 cali)

Tak jak istnieją konie przydatne do różnych rodzajów jazdy, tak istnieją psy przydatne w różnych środowiskach.

Beagle jest psem do pieszych polowań i ważne jest aby móc utrzymać z nim kontakt. Jeśli teren jest płaski i otwarty to przydatne będzie mniejsze zwierzę, jeśli obszarem polowań są wzgórza to zwierzę większych rozmiarów będzie bardziej przydatne. Jeśli chodzi o wysokość psa to istnieje trzy calowa tolerancja, która jednak nie powinna przekraczać maksimum. Jest całkiem naturalne dla Beagle'a, który osiągnął maksymalne rozmiary ciała, aby zajmował więcej miejsca niż proporcjonalnie mniejsze osobniki. Jest całkowicie zrozumiałe i dopuszczalne.

Mimo iż maksimum wielkości jest całkowicie dopuszczalne to może dojść do sytuacji w której będzie "miał za dużo" kośćca, ciała, będzie zbyt wysoki, o przesadnie rozrośniętej głowie. Taki pies nie jest uważany za należący do czystej rasy.

WADY

Każde uchybienie wyłożonym wyżej standardom powinno być uważane za wadę. Jej waga powinna być adekwatna do skali odstępstwa od reguł.

Wszystkie psy mają wady, niektóre są poważne inne nie.

Większość psów posiada także zalety.

Część psów posiada takie zalety, które wyróżniają je od reszty.

Przysłowie myśliwych powiada: Nie wszystkie wady należy dostrzegać, ale trzeba doceniać wszystkie zalety.

Dobrą metodą jest najpierw ocenić zalety psa, będąc jednocześnie świadomym, że może mieć jakieś wady.

Psy muszą mieć dwa jądra opuszczone w pełni do moszny. Istnieje wiele cech z którymi samiec się rodzi i aby je przekazać potomstwu musi być całkowicie zdrowy pod względem płciowym.

Pies z oboma jądrami w worku mosznowym uważany jest za "w pełni' zdolnego do rozmnażania.

Pies urodzony bez jąder jest sterylny i nie będzie miał wpływu na hodowlę. Określany jest jako prawdziwy Cryptorchid.

Beagle urodzony z jądrami, ale zatrzymanymi w brzuchu także jest określany jako Cryptorchid. Mimo iż jądra są niewidoczne, pies jest w stanie spłodzić potomstwo i przekazać swoja wadę.

Pies z jednym jądrem zatrzymanym w ciele, a drugim opuszczonym określany jako nielateralny Cryptorchid. Może spłodzić potomstwo i przekazać mu swoją wadę.

Prawdziwy Monorchid jest rzadkim przypadkiem. Pies posiada jedno jądro. Jest w stanie spłodzić potomstwo i przekazać mu swoja wadę. 

Bob Goodfellow, Alpha Centauri Beagles

Kiedy przychodzi oceniać psy, najtrudniej powiedzieć coś o szczeniakach. Wszyscy z nas są wielce ciekawi, co wyrośnie z młodego psiaka. Wielu spośród hodowców polega na zdaniu kolegów po fachu. Stąd poniżej publikujemy system oceny równowagi ciała i jego struktury, autorstwa Boba Goodfellow'a.

Wytrwałość z jaką próbowano ustawić do zdjęcia te dwa szczeniaki opłaciła się, jednak jej ceną były przymrużone ślepka, garbate plecy, smutno opuszczone szyje i zbyt mocno wyciągnięte zady.

Trzy miesiące to bardzo ciekawy moment w życiu młodego psa. Ocena budowy ciała, postawiona na podstawie metodycznych pomiarów, doprowadziły mnie do przekonania, że zwierzę cechuje się podobnymi proporcjami, co w wieku dwunastu miesięcy. Jedynym wyjątkiem jest stosunek długości do wysokości ciała, po którym można się spodziewać wzrostu rzędu od 1 do 5 procent w okresie przejściowym.

Staw łopatkowy znajduje się w 1/3 długości łopatki, patrząc od kłębu. Na punkt obrotowy stawu działa największy nacisk i dlatego powinien się on znajdować dokładnie ponad kośćmi, stanowiącymi podporę przednich łap. O ramionach mówi się, że są „wysunięte zbyt mocno do przodu”, kiedy punkt obrotowy znajduje się przed łapą. Podobnie o punkcie obrotowym „cofniętym” mówimy, kiedy znajduje się on za kończyną. Łopatki przesunięte zbyt mocno ku frontowi lub tyłowi ciała, powodują wady sposobu poruszania przednimi łapami (chód podobny do teriera lub spowodowanego zrośnięciem się kości).

Proporcje ciała, które pozwalają na swobodne i bezwysiłkowe poruszanie łapami to takie, gdzie pionowa odległość od punktu obrotowego ramienia do gruntu jest równa odległości łopatki do punktu obrotowego biodra. Te proporcje przywodzą na myśl zasadę 6 jednostek wysokości do 5 długości(od ziemi, do kłębu i podstawy ogona).

Mój autorytarny wywód powinien być poparty większą ilością dowodów. Oto i one. Długość ramienia powinna być równa lub większa od dystansu dzielącego staw łopatkowy od punktu obrotowego. Idealny, pionowy kąt ułożenia powinien wynosić pomiędzy 30, a 35 stopni. Ramię powinno być ustawione względem płaszczyzny poziomej pod podobnym stopniem. W przypadku psów o dłuższych łapach, kąty pod jakimi znajdują się kończyny mogą być większe. Im większy jest kąt nachylenia części ciała, tym dłuższy musi być korpus, aby zapewnić większy łuk motoryczny kończyn. Średni kąt ułożenia części ciała jest jednym najważniejszych czynników budowy ciała, jaki zawarto w Standardzie Beagle’a Amerykańskiego. Wedle jego przepisów staw kolanowy musi być dobrze ułożony, a staw skokowy zgięty pod niewielkim kątem (odzwierciedlającym długość uda). Obydwie części ciała muszą być równej lub większej długości, niż podudzie z kostką włącznie.

Cóż widzę, spoglądając na tę uroczą parę? Pod względem kątowania ciała i proporcji obydwa psy są dość podobne pies będzie miał krótszy korpus, ale suka powinna charakteryzować się zgrabniejszym sposobem poruszania. Budowa łopatek psa sprawia, że są zbyt mocno wysunięte do przodu. U suki można dostrzec znamiona poprawnej budowy przodu klatki piersiowej. Obydwa zwierzęta charakteryzują się odpowiednią długością łap, jednak niedobory kątowania sprawią, że ich zasięg nie będzie taki, jaki mógłby być. Niestety większy zasięg łap psa, nie będzie w stanie zrekompensować efektów zbyt mocno wysuniętych do przodu łopatek i  i małego kątowania.

U obydwu szczeniaków dostrzegam przewagę długości podudzia nad udami. Nie powinno to stanowić zbyt wielkiego problemu, ponieważ każdy pies dostosowuje swój sposób poruszania do budowy ciała i tym samym osiąga najbardziej efektywny sposób poruszania.

Odwrócenie długości kości tylnej części ciała mogłoby stanowić wyjaśnienie kiepskiego kątowania przedniej części ciała, co jest szczególnie dziwne, jeśli wziąć pod uwagę poprawną budowę łopatek.

Praktycznie pod każdym względem suka przeważa nad psem, zwłaszcza że ma bardziej zwarty przód ciała i stopy, prostsze tylne łapy,  kościec zaokrąglony i odpowiedni, ładnie wykształcony pysk. Wspomniany łuk jarzmowy poniżej oczyma suki jest dowodem lepiej rozwiniętej czaszki, która jednak jest cechą pożądaną przez pewnych hodowców. Obydwa szczeniaki charakteryzują się odpowiednią struktura skóry uszu, ich rozmiarem i umieszczeniem, a także miłym, zachęcającym wyrazem pyska. Oczy mają odpowiednią pigmentację i kształt, a także delikatny wyraz. Jak powiedziałby Clint Harris: złoto i purpura przypadają dziś suczce.

Tym razem poprosiliśmy dwójkę hodowców, aby ocenili sześciomiesięczną suczkę. Priorytety każdego są inne, dlatego zestawiamy ich opinię, poddając ją pod państwa ocenę. Czy widzicie to samo, co oni? W naszej zabawie biorą udział sędziowie AKC: Darlene Stewart z AlaDar Beagles i Brenda Hulsey z Hare E Trails Beagles.

Brenda Hulsey, Hare E Trails Beagles

Szczeniak ma wspaniały łeb. Ładnie sklepiona czaszka komponuje się z krótkim, kwadratowym pyskiem. Wydaje mi się, że długość pyska równa się odległości od pyska do guzu potylicznego. Oczy szczeniaka są po prostu wspaniałe, niestety uszy są zbyt wysoko osadzone, przez co wyglądają na zbyt krótkie.

Na zdjęciu z profilu uszy sprawiają wrażenie dobrze osadzonych. Zaletami psa jest odpowiednia długość szyi i  łagodna linia górna. Dodatkowo atutami zwierzęcia są ułożenie łopatek względem pleców i kątowanie tylnej części ciała, które współgra z ramionami. Wolałabym, aby zwierzę charakteryzował bardziej wydatny przód piersi. Proporcje ciała szczeniaka są zachwiane: więcej masy zawiera się pomiędzy kłębem, a łokciami, niż na całej długości łap. Ogólnie rzecz ujmując to ładny szczeniak, któremu należy poświęcić w przyszłości trochę uwagi.

 Darlene Stewart z AlaDar Beagles

Bardzo wcześnie zaczynam oceniać moje szczenięta. Nim skończą sześć tygodni oceniam, które będą mogły startować w poszczególnych kategoriach. Ostateczną ocenę wyrażam jednak, kiedy szczeniak osiągnie wiek dwunastu tygodni. Nie uważam, aby ocena postawiona w wieku 8 tygodni była ostateczna i wiążąca. Kiedy zwierzę liczy sobie dwanaście tygodni, w pełni widać po nim, jakie będzie w przyszłości, a ponadto jest już oswojone z chodzeniem na smyczy. Opinię o nich buduję na podstawie tego, jak poruszają się po wybiegu i jak wypadają przy pomiarach. Ocenienie sześciotygodniowego szczeniaka, tylko na podstawie zdjęcia to trudne zadanie, podobne do zgadywania czy osesek zostanie piłkarzem, czy koszykarzem. Na przykładzie moich szczeniąt nauczyłam się, że dopiero kiedy zwierzęta osiągną dwanaście tygodni, można powiedzieć cokolwiek pewnego o ich przyszłym wyglądzie.

Oceniając tego malca należałoby najpierw przyjrzeć się jego rodzicom. Jeśli kątowanie piersi matki lub ojca jest słabe, podobnych cech można spodziewać się u ich potomstwa. Każdy z hodowców powinien też zadać sobie pytanie: „Czy ten pies posiada cechy, których potrzebuję w moim programie hodowlanym?”. Szczeniak, którego zdecydowałabym się zatrzymać, innego hodowcy może w ogóle nie zainteresować.

Oceniając wystawową przydatność psa, sprowadza się do pytania: czy pies ma w sobie coś specjalnego, cechy, które potrzebuję u moich zwierząt?

Oceniając tego szczeniaka należy pamiętać, że ma on zaledwie sześć tygodni i nie jest oswojony ze smyczą. Zwierzę mogłoby być lepiej ustawione do zdjęcia: przednie łapy powinny być cofnięte, mniej więcej w okolice dolnej szczęki, a dłoń hodowcy nie spoczywać na szyi. Ale wszyscy doskonale wiem, jak trudno ustawić szczeniaka do zdjęcia!

Poważnym atutem psa jest jego głowa. Nie widzę żadnych oznak jej złego ukształtowania, a jedynie same zalety: ciemne oczy, ładne umaszczenie, czarny nosek, kształtne uszy i odpowiednie płaszczyzny czaszki.

Zdjęcie z profilu mogłoby być wyraźniejsze, zwłaszcza gdyby szczeniaka właściwie ustawiono. Szczeniak wydaje się mieć tors wysunięty zbyt mocno do przodu i za krótki ramiona. Gdyby przednie łapy poprawnie usytuowano, być może dałby się uniknąć takiego wrażenia i poprawnie ocenić ich budowę. Podobnie można odnieść wrażenie, że klatka żebrowa zwierzęcia jest za krótka. Wydaje mi się, że dostrzegam delikatne wcięcie tam, gdzie znajduje się koszulka handlera. Jeżeli faktycznie jest to koniec klatki żebrowej, to rzeczywiście można uznać, że zwierzę ma przednie łapy wysunięte za daleko do przodu,  i zbyt krótkie żebra.. Zdjęcie sprawia wrażenie, jakby zwierzę miało krótką szyję, zbyt proste łopatki i za krótkie ramiona.

Szczeniak w tym wieku powinien mieć bardziej elastyczne pęciny i stawy skokowe. Zwykle kątowanie tylnej części ciała zmniejsza się wraz z wiekiem. Z mojego doświadczenia wiem, że zwierzęta o poprawnym kątowaniu w wieku szczenięcym, wyrastają na zwierzęta o zbyt prostych krzywiznach. Z kolei pieski o zbyt dużej krzywiźnie stawu skokowego wyrastają na poprawnie zbudowane zwierzęta.

Do gustu przypadła mi budowa pleców zwierzęcia, stopy, długość ogona oraz proporcje całego ciała.

Ciężko cokolwiek pewnego powiedzieć o zwierzęciu w tym wieku. Chciałabym mieć okazję do obejrzenia go ponownie za kilka tygodni i wtedy, kiedy skończy 12 tygodni.

PRZYKŁAD IV