Wzorzec rasy


Beagle

 

Fascynujące jest to jak w wyniku ewolucji, oraz poprzez umiejętne krzyżowanie otrzymaliśmy wiele czystych ras, które współistnieją z całą plejadą pięknych krzyżówek i kundli.

Psem jest i dog niemiecki, ratlerek i podwórkowy kundelek. Mnie osobiście interesuje wszystko co łączy drzewo genealogiczne psa z człowiekiem

Spytaj któregokolwiek z właścicieli beagli a dowiesz się, że życie z tymi średniej wielkości psami nie jest nigdy nudne.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

  •   Jak wybrać Beagla?

Decyzja o wzięciu Beagla to decyzja o podjęciu się olbrzymich obowiązków. Zastanów się dobrze zanim podejmiesz tą decyzje, czy chcesz się tych wszystkich obowiązków podjąć. Beagle to generalnie zdrowa rasa, ale istnieje kilka problemów o których powinieneś wiedzieć. Zapoznaj się z rozdziałem ZDROWIE TWOJEGO BEAGLA.

Kiedy już podjąłeś decyzję, że Beagiel jest psem dla ciebie, jest jeszcze kilka rzeczy, które powinieneś wziąć pod uwagę. Beagle osiągają dwa rozmiary : do 13 cali i do 15 cali w kłębie (w Europie do 16 cali). W zasadzie jest nie możliwym przewidzieć jaki rozmiar pies osiągnie, gdy ma on osiem, lub dwanaście tygodni. Wielu uczciwych hodowców nie sprzedaje szczeniaków wcześniej niż gdy osiągną 8 tygodni. Ja, nie sprzedaję młodszych szczeniąt niż 10 - 12 tygodni. Jest wiele powodów dla których nie powinno się sprzedawać szczeniąt wcześniej. Inne rzeczy, które należy wziąć pod uwagę przy wyborze psa to : płeć, kolor, oraz to czy ma to być pies wystawowy, czy nie.

Beagle występują we wszystkich kolorach psów gończych, najpopularniejsze są biało -czarno - brązowe, lub trikolor, rudo - białe są nieco mniej popularne. Inne kolory psów gończych takie jak czekoladowe (wątrobiane) nie są wystawiane, zazwyczaj idą w parze z jasnymi oczami, a ten fakt również dyskwalifikuje psa z pośród psów wystawowych. Pragnę podkreślić, że szczenięta nie wystawowe nie są gorsze, mają po prostu różne drobne niedoskonałości, które uniemożliwiły by im wygrywanie konkursów. Pamiętać jednak trzeba, że zdrowy, dobrze ułożony, kochający Beagiel będzie bez wątpienia zwycięzcą w każdym domu bez względu na drobne niedoskonałości, które dla nie wprawnego oka będą w większości wypadków niewidoczne. Wszystkie psy nie wystawowe powinny być sterylizowane.

Pisemne umowy powinny być zawierane w przypadku sprzedaży wszystkich szczeniąt. W umowach powinny znaleźć się zastrzeżenia, że pies nie może być odsprzedany, oddany komuś innemu, lub oddany do schroniska.

Jeżeli z jakichś powodów osoba, która kupiła ode mnie szczeniaka nie może go zatrzymać szczeniak wraca do mnie. Ewentualnie za moją zgodą trafia do innej osoby. Biorę pełną odpowiedzialność za każdego mojego szczeniaka bez względu na jego wiek przez całe jego życie. Kolor, Płeć i wielkość to kwestia indywidualnych preferencji. Ja przyszłych właścicieli Beagli zachęcam do rozważenia zaadoptowania starszego psa lub psa ze schroniska.

Wzięcie dorosłego psa ma wiele dobrych stron. Są to psy przyuczone do klatki, nauczone chodzenia na smyczy, zsocjalizowane, i co równie ważne okres ząbkowania mają już za sobą (twoje meble nie poniosą więc żadnego szwanku). W większości przypadków psy te nauczone są również czystości. Wielu hodowców sprzedaje dorosłe psy. Zastanów się więc nad wzięciem dorosłego psa, lub jeszcze lepiej psa, który z jakichś powodów musi zmienić dom lub psa ze schroniska

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

  •   Wzorzec rasy

 

Kraj pochodzenia:   Wielka Brytania

Data opublikowania obowiązującego standardu: 24.06.1987

Klasyfikacja FCI :

grupa 6       Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne

sekcja 1.3.  Małe psy gończe.

Podlega próbom pracy. 

Wygląd ogólny :   Mocny, krępej budowy, średniej wielkości pies gończy, raczej szlachetny niż ociężały.

Zachowanie - Charakter :

Wesoły, odważny, energiczny i zdecydowany, czujny i inteligentny. Ruchliwy i sympatyczny. Jego specjalnością łowiecką jest gonienie po śladzie, głównie zajęcy.

Temperament zrównoważony; nie agresywny ani bojaźliwy.
 

GŁOWA:

Średniej długości, mocna ale nie ciężka, zgrabnie uformowana, delikatniejsza u suk, pozbawiona zmarszczek i fałd.

Mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym.

Stop wyraźnie zaznaczony, najlepiej gdy znajduje się w połowie długości głowy.

Trzewioczaszka:

Nos szeroki pożądany czarny, ale u jasno umaszczonych psów może być jaśniejszy; nozdrza szerokie.

Kufa nie spiczasta.

Wargi umiarkowanie obwisłe.

Uzębienie: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym zgryzem nożycowym. Siekacze ustawione pionowo.

Oczy ciemnobrązowe lub orzechowe, dość duże, nie osadzone głęboko, ani wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym i miłym wyrazie.

Uszy długie, z zaokrąglonymi końcami, osadzone nisko, sięgające w pozycji wyciągniętej prawie końca nosa, cienkie i zwisające wdzięcznie blisko policzków.

 

SZYJA:

Dostatecznie długa, aby umożliwić psu swobodne tropienie, lekko wygieta, z niewielkim podgardlem. 

 

TUŁÓW:

Grzbiet prosty i poziomy.

Lędźwie krótkie, mocne i elastyczne; proporcjonalne.

Klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci.

Żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu.

Brzuch niezbyt podkasany.

 

OGON:

Mocny, średniej długości, osadzony wysoko, noszony wesoło, lecz nie zakręcony ponad grzbietem ani pochylony, już od nasady ku przodowi.

Dobrze porośniety włosem, szczególnie na spodniej stronie.

 

KOŃCZYNY :

Kończyny przednie proste, pionowe, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione, o okragłych kościach (w przekroju poprzecznym) na całej swej długości.

Łopatki dobrze kątowane, nie przeładowane.

Łokcie mocne, nie odstające, ani zbyt mocno przylegające, powinny znajdować się w połowie wysokości psa mierzonej w kłębie.

Śródręcza krótkie.

Kończyny tyle:

Uda muskularne.

Stawy kolanowe dobrze kątowane.

Stawy skokowe mocne, nisko umieszczone, równoległe.

Łapy silne, palce zwarte, o mocnych poduszkach i krótkich pazurach; zajęcza łapa jest wadą.

 

CHODY: 

Pewne bez tendencji do kołysania się. Grzbiet w ruchu pozostaje prosty. Swobodny, długi wykrok kończyn przednich, bez nadmiernego ich unoszenia. Kończyny przednie poruszają się idealnie do przodu, nie mogą krzyżować się, ani być wyrzucane na boki. Kończyny tylne dają silne odbicie, nie mogą być wąsko stawiane.

 

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos krótki i gęsty, odporny na zmiany pogody.

Umaszczenie: każdy dopuszczalny kolor psa gończego poza wątrobianym, koniuszek ogona biały.

 

WZROST:

Wysokość w kłębie (pożądana)     - minimalna 33 cm.

                                                  - maksymalna 40 cm. 

 

WADY:

Wszelskie odchylenia od powyższego wzorca powiny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopania ich nasilenia.

 

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

 

  •  Ilustrowane standardy rasy Beagle

Szkielet Beagle'a

A.  Siedem kręgów szyjnych, dwa osiowo osadzone zapewniają psu swobodę poruszania łbem. Pozostałe pięć jest wydłużone, co nadaje odpowiednie rozmiary szyi psa oraz miejsce przyczepienia dla mięśni łopatkowych.

B.  Trzynaście kręgów grzbietowych. Powinny być długie i mocne, co zapewnia odpowiednie rozmiary grzbietu i daje miejsce na zaczep dla 13 par żeber. Z kręgów grzbietowych i żeber stworzona jest klatka, zamykająca serce płuca oraz inne ważne organy.

C.  Siedem kręgów lędźwiowych, które powinny być krótkie i szerokie aby mięśnie i organy rozrodcze miały dobre zaczepienie.

D.  Trzy kręgi tylnie są złączone ze sobą i przymocowane do miednicy. Ich płytkie ułożenie umożliwia odpowiednie ustawienie ogona.  

E. Dwadzieścia kręgów kości ogonowej umożliwia dobre zaczepienie mięśni tylnej części ciała psa.

 

            Przednia część ciała: kości i stawy są złączone z resztą ciała jedynie poprzez mięśnie. To daje psu zręczność i zdolność do przyjmowania energii kinetycznej gdy z dużej wysokości ląduje na przednich łapach. Kąt pomiędzy łopatkami a górną częścią ramienia determinuje zasięg łap psa w chodzie.

Część środkowa ciała: Długie mięśnie a także rozmiary kręgów przenoszą siłę napędową od mięśni tylnej części ciała.

Tylnia część ciała: jest najbardziej złożoną częścią psa. Miednica jest połączona z lędźwiami, tylne łapy z miednicą poprzez kość udową i torebkę stawową.

Tylnia cześć ciała psa generuję energię motoryczną za pomocą silnych mięśni. Aby chód i bieg były naturalne, kątowanie przodu i tyłu ciała powinny się uzupełniać np. kąt stawu biodrowego winien się równać krzywiźnie łopatki.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

WYJAŚNIENIE STANDARDÓW BEAGLI

 

Jako, że niniejsza klasyfikacja nie jest dziełem naukowym, każdy hodowca ma prawo do własnego osądu na temat przedstawionych psów.

Doświadczenia, nawyki i przekonania hodowcy mogą wpływać na postrzeganie rasy Beagle. Pełniejsze zrozumienie tematu może jednak wpływać na ewolucję poglądów.

Pies wystawiany na pokazach jest swego rodzaju "dziełem sztuki" hodowcy, jednak sędziowie mają prawo do własnej oceny,  zdania i krytyki.

Pomimo różnicy zdań najważniejszym celem jest zachowanie jak najczystszej rasy.

Celem postawionym przed standardami rozmnażania jest określenie i wzmacnianie dobrych cech rasy.

            Gdyby nie było standardów rozmnażania Beagle'i rasa jaką znamy znikłaby z powierzchni ziemi. Wystarczyłoby kilku wpływowych hodowców, o innej wizji gatunku, aby zmienić go bezpowrotnie. Standard hodowli nie powinien być zmieniany bez naglącej i ważnej potrzeby oraz dogłębnego rozważenia problemu. Nawet w takim przypadku zmiany powinny prowadzić jedynie do rozwiązania niejasności powodujących wątpliwości.

Standard został ustanowiony przez ludzi będących ekspertami o szerokiej wiedzy o wyglądzie, budowie, temperamencie zwierząt. Część z cech psów została przyjęta na podstawie można rzec tradycji, dlatego niekiedy mogą występować niejasności i dwuznaczności. Z tego powodu standard może być trudny do zrozumienia dal początkujących hodowców, jednak z czasem i doświadczeniem wszelkie niejasności zostaną rozwiane.

Aby w pełni zrozumieć standardy potrzebna jest wiedza z dziedziny anatomii, terminologii i historii gatunku.

            Wiedza anatomiczna jest niezbędna dla prowadzenia dobrej hodowli.

Terminologia potrzebna jest aby nie wystąpiły niedomówienia w trakcie dyskusji dotyczących wielu punktów standardu.

Historia gatunku wyjaśnia funkcje, jakie pełniły Beagle, co z kolei pomoże w zrozumieniu ich temperamentu, budowy i specyfiki hodowli.

Mamy nadzieję, ze poniższy tekst wszystkim tym, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę o Beagle'ach.

  Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

STANDARD HODOWLI

 

Dla wygody piszących ten tekst psy i suki są określane jako psy.

 

OGÓLNY WYGLĄD

Silny, zwarcie zbudowany pies, który powinien swoim wyglądem przynosić na myśl żwawość, choć pozbawioną ordynarności.

Beagle jest psem krzepkim o silnym, proporcjonalnie zbudowanym ciele. Ciało powinno być zwinne, eleganckie o delikatnej linii.

Pies już na pierwszy rzut oka powinien epatować męskością, suka zaś winna być drobniejsza, choć nie powinno się to dziać kosztem budowy kośćca.

Beagle o zbyt mocno rozbudowanej muskulaturze, kośćcu, nazbyt masywnym łbie czy nadmiarze skóry będzie wyglądał ordynarnie i brzydko. Podobnie nie dość masywny kościec, niedowaga czy chudość lędźwi spowodują, że pies będzie sprawiał wrażenie zwierzęcia komicznego.

Każdy z tych przypadków powoduje, ze zwierzę traci status czystego gatunkowo. Każdy aspekt budowy i wyglądu Beagle'a powinien charakteryzować się powściągliwością.

 

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

CHARAKTERYSTYKA

Wesoły pies, którego główną funkcją jest polowanie, głównie na zające, za pomocą węchu. Zwierzę powinno charakteryzować się dużą aktywnością, wytrzymałością i determinacją. Beagle powinien być także czujny, inteligentny i obdarzony przyjaznym temperamentem.

Pod określeniem Wesoły pies rozumiemy sposób w jaki Beagle odnosi się do właściciela, jego usposobienie i chęć do zabawy. Pewny siebie i dobrze ułożony nie powinien być agresywny czy hardy, za to czujny i zainteresowany otoczeniem w sposób szczęśliwy pełen życia.

Leniwe lub obojętne zwierzęta nie reprezentują sobą jednej z najważniejszych cech prawdziwego Beagle'a, czyli żwawości.

Funkcją Beagle w której się on spełnia jest polowanie, zwłaszcza długie pogonie za zwierzyną w trakcie których pies używa swego zmysłu węchu.

To oznacza, że pies musi być wytrzymały, co podkreślać ma jego budowa. Pies powinien wykazywać chęć do polowania co dzień, przez cały sezon, bez przerwy którą mógłby wzbudzić lenistwo, czy swego rodzaju załamanie nerwowe. Aby Beagle spełniał swoją rolę w polowaniach musi być odpowiednio zbudowany, bez żadnych wad.

Słowem kluczowym dla czystej krwi gatunku jest równowaga i zachowanie proporcji.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

TEMPERAMNT

Uprzejmość i czujność brak agresji czy nieśmiałości w kontaktach.

Najważniejszą cechą charakteru Beagle'a jest stałość. Oznacza ona brak jakiejkolwiek skłonności do histerii, nerwowości czy nie sprowokowanej agresji Każdy pies ma prawo przestraszyć się czegoś nieznanego lub przez chwilę boczyć się bać pod wpływem takiego wydarzenia. Szczeniaki przechodzą przez okres obawy. Jednak Beagle o odpowiednim temperamencie powinien dość szybko zwalczyć takie uczucie. Pies jego pozbawiony będzie coraz bardziej zastraszony i nerwowy.

Beagle o złym charakterze, nadpobudliwe i przesadnie agresywne nie mogą być tolerowane i dalej rozmnażane. Dodatkowo do faktu, ze nie są uważane za czyste gatunkowo, stanowią one zagrożenie dla innych zwierząt i ich właścicieli.

Beagle początkowo używane były do polowania w stadach, dlatego niewłaściwy temperament i brak umiejętności współpracy nie mogą być tolerowane.

Pies powinien być pewny swych umiejętności, polegać na sobie i być jednocześnie ciekawym otaczającego go świata.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

GŁOWA I CZASZKA

Odpowiedniej długości, silnie zbudowana, choć bez przesady. U suki powinna być delikatniejsza wolna od zmarszczek. Delikatnie zaokrąglona, średniej szerokości z lekkim szczytem. Przełom wyraźnie zarysowany i dzielący długość czaszki na równo pomiędzy potylicą a końcówka nosa. Pysk prosty, wargi średniej wielkości. Nos szeroki, najlepiej czarny w barwie, choć inna pigmentacja jest dopuszczalna u jaśniej ubarwionych zwierząt. Nozdrza szerokie.

Głowa i wrażenie jakie ona wywołuje jest najważniejszą cechą ponieważ ona stanowi najbardziej łatwą do identyfikacji część Beagle'a. Jej kształt i cechy charakterystyczne są tym, co najbardziej odróżnia Beagle od innych ras psów. Konstrukcja czaszki w największym stopniu wpływa na wygląd i kształt łba.

Prawdą byłoby stwierdzenie, ze budowa głowy Beagle'a i jej wygląd są potwierdzeniem rasowości zwierzęcia jednak to nie ona stanowi o tym czy pies jest czystej rasy Beaglem. Dobry pies charakteryzuje się nie tylko doskonałą budową, ale także przyjemnym wyglądem.

Rozmiary głowy muszą być proporcjonalne do wielkości reszty ciała: mały pies nie może mieć przerośniętego łaba i na odwrót.

Pomarszczona czaszka powoduje, że łeb wygadana ciężki i niezgrabny i powoduje, ze zwierzę wygląda "brutalnie". Jeśli szczyt czaszki jest zbyt wysoki, a potylica płaska pies będzie przypominał baseta. Z drugiej strony płaska czaszka i wysoko osadzone uszu nadadzą zwierzęciu wygląd terriera.

Przełom jest miejscem w którym łączy się frontowe kości czaszki z górną szczęką. Powinien być proporcjonalny do budowy łaba.

Jeśli kąt nachylenia przełomu jest zbyt mały, a oczy płytko osadzone, zmienia się de facto ich kształt. Będą wtedy one bardziej skośne, nadając psu "orientalną" budowę. Wady przełomu powodują czasem brak siły w pysku i szczękach.

Jeśli przełom jest nazbyt mocno zdefiniowany oczy będą wtedy zbyt centralnie osadzone jak u mopsa. Ślepia będą okrąglejsze i większe, co czyni je podatniejszymi na uszkodzenia. Ich wyraz będzie inny od zalecanego przez standard. Dodatkowo pysk psa stanie się krótszy, a fafle nazbyt masywne.

Dobrze ukształtowany przełom to określenie nadane cesze, która znajduje się pomiędzy opisanymi wyżej ekstremami, co w efekcie daje przyjemny wyraz ślepi psa i pyska, które są charakterystycznymi cechami gatunku.

Dobre ukształtowanie przełomu i odpowiednia długość psyka to kluczowe cechy, które wspomagają węch zwierzęcia. Główne sensory węchowe umieszczone są większe i lepiej rozwinięte gdy przełom jest dobrze rozwinięty, co daje w efekcie dłuższą komorę węchową i lepszą zdolność rozróżniania zapachów.

Same nozdrza powinny być szerokie, pozwalając przez to na dobry przepływ powietrza, niezbędnego do oddychania i węszenia. Pies nie jest w stanie oddychać przez otwór gębowy. U psów o trójbarwnej maści nos powinien być czarny, u zwierząt jaśniej ubarwionych może mieć także jaśniejszy odcień.

Skóra o czarnej pigmentacji jest grubsza i mniej narażona na zranienia.

Kształt pyska jest dopełniany poprzez górne wargi i fafle. Z profilu powinny one wyglądać nieomalże kwadratowo i z lekka zmywać się z policzkami.

Cienkie lub zbyt krótkie fale nadają pysku psa komiczny wyraz podczas gdy przerośnięte powodują, ze zwierzę wygląda smutno i ponuro.

 

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

OCZY

Oczy powinny mieć barwę ciemnego brązu, być stosunkowo duże, niezbyt głęboko osadzone ale za to równomiernie rozmieszczone, o miłym ujmującym wyglądzie.

 

Jak już wcześniej zostało wyjaśnione, definicja przełomu dyktuje kąt, umiejscowienie i kształt oczu. Jeśli przełom jest wyraźnie zaznaczony, wtedy kształt ślepi będzie odpowiedni, a więc prawie idealnie okrągły. Oczy nie powinny znajdować się nazbyt blisko siebie, ponieważ spowoduje to wrażenie szelmowskiego lub nader mocno skoncentrowanego spojrzenia.

Jeśli obwódki powiek będą odpowiednio zabarwione, wzmocnią one przyjemny wyraz ślepi.

Ciemna barwa obwódek wokół oczu oprócz walorów estetycznych zapewnia także pochłanianie światła odbitego od oczu. Jednakże im pies jest jaśniej ubarwiony tym mniej ciemne obwódki są pożądane.

Najlepszy kolor oczu to ciemny brąz lub jesion. Prawdziwie czarne oczy nadają Beaglowi cech szelmowskich, a przy psach jasno ubarwionych spowoduje, że będą wyglądały na niemiłe i wyniosłe. W każdym z tych przypadków hodowca nie uzyska miłego i delikatnego wyglądu, który jest jedną z cech prawdziwego Beagle'a.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

USZY

Długie, zakończone półkoliście i sięgające  prawie do końca nosa, kiedy zostaną rozciągnięte. Kiedy zwisają swobodnie powinny być gładkie i kończyć się na wysokości szczęk.

Beagle mają długie uszy, które luźno zwisają po obu stronach łba. Kiedy pies jest spokojny, szczytowa linia jego uszu powinna być równa z zewnętrzną krawędzią oczu. Kiedy pies jest podekscytowany lub zainteresowany otoczeniem uszy mogą się unosić do góry i delikatnie przesuwać do przodu.

W chwilach kiedy pies jest smutny lub próbuje okazać posłuszeństwo uszy mogą zwisać niżej niż zwykle i być przesunięte w tył czaszki. Jako że uszy mają niewielkie pole manewru bardzo łatwo po nich poznać w jakim nastroju jest pies.

Skóra powinna być gładka, ale przy tym i mocna, nie poddająca się łatwo uszkodzeniom. Sierść winna być krotka. Zewnętrzne krawędzie uszu powinny być gładkie i pozbawione jakichkolwiek zgrubień czy defektów. Zbyt grube uszy nie zwisają tak jak powinny zbyt mocno dyndają. Może to spowodować, że górna warga i zewnętrzny kącik oka będą ściągnięte do dołu. To może wpłynąć na wygląd psa.

Długie uszy Beagle mają mu pomagać przy podejmowaniu tropu. Kiedy pies opuszcza głowę, uszy przesuwają się do przodu i w efekcie "naganiają" do jego nozdrzy powietrze i zapachy.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 
PYSK

Szczęki powinny być silne, charakteryzować się kompletnym zgryzem. Górna szczęka powinna zachodzić na dolną - zgryz nożycowy.

Górne sześć zębów powinno formować równą linię i ściśle zachodzić na odpowiadające im dolne kły. Jeśli kły są umieszczone poprawnie można mieć pewność, że zęby trzonowe także są osadzone odpowiednio dla swej roli.

Standard nie wymaga aby uzębienie było kompletne.

Niedopuszczalne jest żeby zęby psa, gdy ten ma zamknięty pysk, stykały się krawędziami. Ten defekt nie sprawia psu problemów jednak jest uważany przez standard za niedopuszczalny.

Termin tyłozgryzu oznacza sytuację w której górne siekacze spoczywają na dolnych. Wada nie przeszkadza psu w jedzeniu, jednak kły i trzonowce mogą być zniekształcone lub rosnąć nie na przynależnych im miejscach, co ogranicza ich funkcjonalność.

Beagle z tymi schorzeniami może wyglądać jakby nadymał wargi. W takim przypadku widoczna też będzie jego dolna warga.

Przez przodozgryz rozumiemy sytuację, gdzie przednie kły wystają na tyle do przodu, że pozostawiają wolną przestrzeń, której nie wypełniają kły dolnej szczęki. Żaden standard nie dopuszcza takiego defektu. Od jego skali zależy czy pies będzie miał kłopoty z jedzeniem, czy też one nie wystąpią. Mogą wystąpić deformacje kłów, siekaczy, trzonowców. Kły wyrastające z dolnej szczęki mogą być przyczyną powstawania ran podniebienia.

Pies z tymi schorzeniami będzie miał niedorozwiniętą dolną szczękę.

Szczękę nazywamy krzywą, kiedy jej dolna część jest wykrzywiona i odbiega od linii górnej szczęki. Obniża to przydatność aparatu gębowego i powoduje deformacje uzębienia.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

SZYJA

Szyja powinna być odpowiednio długa, aby zapewnić psu swobodną możliwość schylenia łaba dla podjęcia tropu, lekko zakrzywiona i mieć małe podgardle.

Gdy pies biegnie lub kłusuje powinien być zdolny od obniżenia głowy, podjęcia tropu i ponownego jej uniesienia. W trakcie polowania musi tak czynić wielokrotnie bez zmęczenia. Długość szyi powinna być odpowiednia, przez co rozumie się, ze węszenie w trakcie biegu nie będzie zakłócało rytmu pracy łap. Dodatkowo mięśnie muszą być na tyle silne, żeby utrzymać ciężar łaba, zarówno gdy ten jest uniesiony, jak i opuszczony.

Kręgi szyjne powinny być długie, co pozwala na odpowiednie zaczepienie mięśni. To siła i budowa mięśni nadaje szyi psa jej zakrzywienie i ładny wygląd. Dodatkowo kręgi szyjna stanowią miejsce zaczepienia mięśni, które pomagają w unoszeniu i opuszczaniu przednich łap. Odpowiednia konstrukcja odcinka szyjnego wpływa na ogólny wygląd zwierzęcia.

Szyja gładko i niezauważalnie powinna łączyć się z korpusem. Czasem, w przypadku kiedy łopatki są zbyt mocno skierowane ku górze, skóra na karku będzie zbyt napięta i uniesiona w fałdzie.

Dolna linia szyi w okolicach szczęki może uwypuklać niewielką część podgardla, ale sama szyja powinna być czysta od jakichkolwiek zgrubień skórnych.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

CZĘŚĆ PRZEDNIA KORPUSU

Łopatki ściśle przylegające do ciała, niezbyt masywne, łapy przednie głównie proste, choć pod ciałem odrobinę zakrzywione. Kościec mocny i okrągły nie zwężający się w stronę stóp. Pęciny krótkie, łokcie delikatne, nie zwracające się ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Wysokość od ziemi do łokci powinna stanowić połowę wysokości do kłębu.

Jako że główna cześć wagi psa rozkłada się na front, ta część jego korpusu musi być zdolna do pomocy w podnoszeniu, biegu, a także w sterowaniu i zachowaniu równowagi.

Przednia część korpusu jest złożona z łopatek, górnej części łap, kośćca kończyn, nadgarstków, pęcin i stóp. Nie ma jednego ścisłego punktu połączenia z resztą ciała. Złożony system mięsni trzyma łopatki górną część łap na miejscu. Tworzy on ruchomą platformę, która jest w stanie zaabsorbować energię skoku czy upadku, kiedy przednie łapy stykają się z gruntem. W trakcie chodu wydłużają także długość kroku.

Łopatki powinny przylegać do ciała. Zależy to od ich długości, a także od kręgów 3-9. Z tego powodu kręgi grzbietowe powinny być długie.

W kłębie, gdzie szyja i linia grzbietu się spotykają w lekkim zakrzywieniu znajduję się najwyższy punkt łopatek. Łatwo go wyczuć badając palcami. Kiedy pies opuszcza łeb, także łopatki zbiegają się ku sobie. Aby umożliwić psu opuszczenie głowy do ziemi bez ograniczania lub zakłócenia biegu , ważne jest aby pomiędzy łopatkami pozostawała wolna przestrzeń. Można ja łatwo wyczuć dotykiem gdy pies stoi nawet z wyprostowana głową.

Patrząc od boku łopatki, które powinny być długie, powinny być ułożone względem ciała pod kątem 55 stopni. Najlepiej byłoby gdyby górna część łapy stykała się z łopatką pod kątem stu do stu opięciu stopni. Górna część ramienia winna mieć taką samą długość, co łopatka Jeśli pies ma taką budowę, wtedy przednie łapy będą stanowiły dla niego solidna podporę. Będzie także posiadał dobrze wysunięty klatkę piersiową, zwiększając tym samy zasięg swoich przednich łap.

Od frontu patrząc kości powinny być ułożone kolumnowo: łopatki i górne części łap spoczywają na klatce piersiowej, łokcie przyciśnięte ciasno do boków poprzez mięśnie. Przednie kończyny proste i masywne, nadgarstki silnie zwarte, a pęciny przedłużające prosta linię łap, aż do stóp.

Jeśli łokcie odstają lub pęciny są słabe i nie trzymają linii, następują zaburzenia motoryczne, które są następstwem niewłaściwej budowy kolumnowej.

Nie powinno być nadmiernych wypukłości mięśni pod lub na łopatkach.

Kościec przednich łap w przekroju powinien być okrągły i tej samej średnicy na całej swojej długości.

Kościec o okrągłym przekroju jest najmocniejszy w ciele psa.

Stawy nadgarstkowe powinny pozwalać na nieznaczną giętkość pęcin, co pomaga w absorbowaniu energii kinetycznej przyjmowanej przez ciało psa przy skokach i upadkach. Ta giętkość pomaga także przy podskakiwaniu i wybijaniu się do stania.

 

Kliknij aby napisać do nas maila

 

KORPUS

Linia szczytowa grzbietu powinna być prosta, klatka piersiowa opuszczać poniżej łokci. Żebra długie i zakrzywione w części w której przylegają do pleców. Na odcinku lędźwiowym żebra powinny być krótkie, ale za to wyważone. Lędźwie silnie zbudowane i giętkie, nie nadmiernie zbite.

Standard wymaga aby żebra rozciągały się aż do pleców. Trzynaście par jest przymocowanych do odpowiadających im kręgów. Z tego powodu kręgi te powinny być długie i silne. Zapewniają one dobre zaczepienie mięśni i układu kostnego, które to z kolei wspomagają pracę płuc. Długie kręgi odcinak piersiowego, pozwalają z kolei łopatkom być umiejscowionym pod odpowiednim kątem względem pleców, co owocuje dobrym zasięgiem łap przednich.

Patrząc w przekroju od przodu, klatka piersiowa powinna mieć kształt jajka odwróconego szerszą stroną do góry. Funkcją klatki żebrowej jest zapewnienie maksymalnej wytrzymałości, jest ona doskonale przystosowana do swej roli, podobnie do kolistej w przekroju u wilka, jednak znacznie bardziej przyjemna w wyglądzie. Jej kształt pozwala także przylegać łokciom ciasno do ciała, a łopatkom przesuwać się pod skórą, co wydłuża zasięg łap psa.

Klatka żebrowa o tym kształcie oznacza, że przednie łapy mogą zbiegać się naturalnie, co pomaga przełamać boczną niestabilność, gdy pies zwiększa swoją szybkość w biegu.

Komora żebrowa ochrania organy wewnętrzne: żołądek, płuca, serce. Giętkość żeber jest pożądana zwłaszcza na ich końcach gdzie stykają się z kręgami piersiowymi.

Żebra są przyczepione na zawiasach, które pozwalają im obracać się w przód i pomagają całkowicie opróżnić płuca z powietrza. Żebra są zakrzywione aby stykać się z mostkiem. Pierwsze dziewięć par jest z nim połączone, natomiast dziesiąta, jedenasta i dwunasta para są krótsze i sięgają mostka za pomocą chrząstek. Trzynasta para żeber nie jest połączona z mostkiem.

Siedem kręgów lędźwiowych musi być krótkich i szerokich, aby zapewnić połączenie dla silnych mięśni lędźwiowych. Powinny być one giętkie i sprężyste, co potrzebne jest zwierzęciu kiedy biegnie, skacze czy wykonuje zwroty. Mięśnie lędźwiowe przekazują energię generowaną przez tylnie muskuły, do przednich części ciała.

Podbrzusze powinno być solidne i mocne, ochraniając tym samym narządy umieszczone wewnątrz. Linia bioder powinna być widoczna z góry, jednak od boku nie może być nazbyt ukryta.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

TYLNA CZĘŚĆ KORPUSU

Muskularne uda, stawy kolanowe wyraźnie zakrzywione. Pęciny solidne, zbiegające w dół i symetryczne względem siebie.

Tylna część korpusu Beagle'a generuje siłę, która popycha go do chodu, kłusu i biegu. Energia motoryczna, generowana przez zad, jest transmitowana za pośrednictwem mięśni długich pleców, kiedy pies się porusza do przodu, a następnie przednia część korpusu unosi się do góry, a tylne łapy wyciągają do przodu, kiedy pies próbuje odzyskać równowagę. Dobre poruszania zależy od interakcji drugiej pary mięśni uda, które mają spowodować pracę stawu skokowego, który z kolei wymusza na stopie jej odpowiednie ustawienie wobec gruntu. Pies wybija się z nich, podczas gdy po przekątnej przednie łapy wyciągają się do przodu. W taki oto prosty sposób pies porusza się do przodu.

W przeciwieństwie do przedniej części korpusu, jego tylna część jest solidnie połączona z resztą ciała.

W skład tylnej części ciała wchodzą: miednica, która spoczywa pod katem około dwudziestu stopni względem poziomu i jest połączona z kością krzyżową poprzez chrząstki i więzadła. Kość udowa jest połączona z miednicą poprzez staw udowy, a z dolną częścią łapy przez staw kolanowy. Dolna część łapy łączy się z pęciną poprzez staw skokowy. Pęcina z kolei styka się ze stopą.

Kąt pod którym umieszczona jest miednica to ważny czynnik generujący siłę motoryczną tylnych łap i odgrywa ważną rolę w przekazywaniu jej poprzez kość krzyżową i kręgosłup.

Jeśli kąt jest zbyt stromy, wtedy siła motoryczna nie będzie odpowiednio przekazywana, co może powodować zakłócenia ruchu. Można to zauważyć obserwując psa od boku, strata energii ruchowej jest zauważalna od razu. Psy wkładają w ruch niepomiernie więcej energii niż to jest potrzebne.

Złe ustawienie miednicy powoduje także wadliwe ustawienie ogona i jego działanie.

Wyższe (pierwsze) i niższe (drugie) mięśnie uda powinny być długie i silne. Ich kształt winien być wyraźny bez zniekształceń i wyolbrzymień.

Kąt stawu udowego powinien być równy kątowi łopatek. Oznacza to, że ciało psa ma wewnętrznie zachowaną równowagę, frontu i tyłu.

Wiele wad biegu i chodu jest spowodowanych przez zakłócenie równowagi pomiędzy tylnymi i przednimi krzywiznami ciała.

Jeśli krzywizny tylniej części ciała są odpowiednie, a przedniej wadliwe, wtedy siła motoryczna generowana przez zad będzie większa niż ta, którą jest w stanie opanować przód. Aby temu zaradzić pies może nieregularnie stawiać kroki lub wykrzywiać łapy w pęcinach na zewnątrz.

Tylne pęciny powinny być krótkie i oglądane od tyłu muszą być równoległe i symetryczne do siebie. Jeśli tak nie jest pies może mieć zniekształcone stawy skokowe, co zakłóca kolumnową budowę jego nóg.

Tylna część ciała oglądana z profilu powinna wykazywać wyraźną muskulaturę, krzywiznę stawów i pęciny. Beagle powinien mocno i solidnie zbudowany.

Pies oglądany od tyłu powinien wykazywać wyraźną kolumnową budowę kości, wyraźną muskulaturę oraz ułożenie stawów i pęcin.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

ŁAPY

Zwarte i solidne. Palce rozwinięte, silne i twarde. Łapy nie powinny być nadmiernie owłosione. Pazury krótkie.

Podczas gdy pies biega, skacze czy chodzi na palcach ważnym jest aby stopy były tak skonstruowane aby unieść jego ciężar i zapewnić mu odpowiednie zdolności motoryczne.

Stopy są okrągławe i podobne do kocich, palce zakrzywione i ciasno do siebie przylegające. Wszystkie palce powinny być dobrze umieszczone w stopie, aby wspomóc absorpcję energii kinetycznej, przekazywanej łapom kiedy pies biegnie po ziemi. Zewnętrzna część poduszki stopy nawiązuje kontakt z ziemią jako pierwsza, a reszta stopy chwile później. Beagle, kiedy stoi, powinien równomiernie rozkładać swój ciężar na wszystkie stopy.

Przez dobre umieszczenie stóp rozumiemy to że palce i ich pazury są odpowiednio wspomagane. Złe osadzenie powoduje, że pies zbytnio rozpłaszcza stopy.

Pigmentacja stóp powinna być ciemna, ponieważ czarna skóra jest wytrzymalsza.

Pazury powinny być krótkie. Jeśli pozwoli się im rozrosnąć będą powodowały, ze palce się wykręcą i przez to naruszą budowę całego kośćca łapy. To z kolei może prowadzić do kalectwa.

Część Beagle posiada pazury, których nigdy nie trzeba przycinać. U innych należy to robić regularnie.

Od hodowcy zależy czy usuwa całkowicie pazury (dewclaw) przednich łap, czy też je zostawia. Jeśli jednak decyduje się je pozostawić, winien zadbać aby były krótkie i zadbane.

Część Beagli rodzi się z tylnymi pazurami (dewclaw) Powinne one być usuwane.

Kiedy łapy oglądane są od boku stopy powinne znajdować się na przedłużeniu tej samej linii, którą wyznaczają same członki. Stopa powinna być skierowana prosto do przodu, i nie być obrócona ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

OGON

Sztywny i średniej długości. Osadzony wysoko i noszony wysoko, jednak nie powinien być zwinięty nad plecami, czy skierowany prosto do przodu, od miejsca osadzenia patrząc. Gęsto pokryty sierścią, zwłaszcza od spodu.

Kręgi kręgosłupa biegną od czaszki do końcówki ogona, który jest ostatnim jego odcinkiem na który składa się 20 ostatnich segmentów.

Za kręgami lędźwiowymi znajduje się kość krzyżowa, która zawiera trzy zrośnięte kręgi i przymocowane do miednicy. Z tej kości wychodzą kręgi stanowiące kościec ogona. Punkt osadzenia ogona znajduje się tuż za kością krzyżową i pierwszymi dwoma kręgami i powinien znajdować się dość wysoko, aby zapewnić odpowiednie osadzenie.

Krzywizna kości ogonowej determinuje pod jakim katem ogon odstaje od ciała.

Jeśli kąt jest zbyt płaski, tak jak u charta, wtedy ogon będzie ciążył ku dołowi i będzie noszony nisko.

Ogon Beagle'a powinien być silny. Mieszczą się w nim cztery silne mięśnie, jeden na górze, jeden dole i po jednym na każdym z boków.

Większość mięśni ogona jest połączona z muskulaturą, która swój początek bierze w żebrach.

Główną funkcją mięśni ogona jest umożliwienie noszenia go w różnych sytuacjach, w różnej pozycji. Nastrój psa może być odzwierciedlony przez położenie ogona.

Pewne siebie zwierzę, o odpowiednio rozwiniętych mięśniach powinno nosić ogon uniesiony prawie pionowo do góry.

Ogon, który jest odpowiednio osadzony, ale noszony jest tuż nad plecami może wykazywać słabość mięśni od spodniej strony. Podobnie ogon noszony nisko jest oznaką słabości mięśni strony wierzchniej.

Czasem szczeniaki mogą nosić ogony pod dość śmiesznymi katami, co jest spowodowane zaczynającym się dopiero rozwojem mięśni.

Ogon powinien być wolny od zgrubień, deformacji, jako że jest częścią kręgosłupa psa.

Sierść na spodniej części ogona powinna być dłuższa, jako że to ona formuje "pędzel". U niektórych zwierząt sierść zbiega się w stożek formując swego rodzaju "żądło".

Ważne jest aby chociaż końcówka ogona była ufarbowana na biało.

Biała końcówka ogona nie pomaga psu w polowaniach, ale jest za to przyjemnym elementem jego wyglądu i ważną częścią charakterystyczną programu rozrodczego.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

SPOSÓB PORUSZANIA

Pewne siebie kroki bez oznak możliwości utraty równowagi. W biegu swobodne. Przednie łapy powinny się lekko i bez przeszkód prosto wyciągać przed siebie. Tylne łapy są siłą napędową psa nie powinny zbytnio się zbliżać do przednich.

Opisany powyżej sposób biegu jest wymagany przez standard i wpływa na to jak pies zachowuje się w trakcie poruszania. Budowa Beagle'a to budowa psa, który jest wytrzymały. Jeśli jego budowa jest odpowiednia w takim razie w trakcie biegu jego plecy powinny być proste i nieruchome, bez oznak ruchów na boki.

Istnieje kilka sposobów poruszania się: chód, trucht, kłus, bieg itp.

W trakcie pokazu pies najczęściej porusza się kłusem. Ten sposób poruszania się pokazuje wszystkie wady i zalety jego budowy

W trakcie kłusu zwierzę opiera się na przekątnych kończynach: przednia lewa łapa, następnie tylna prawa, potem przednia prawa i na końcu tylna lewa.

Aby dobrze ocenić sposób poruszania się psa należy go obejrzeć od przodu, tyłu i z profilu.

Przedni i tylni rzut pokazują zalety i wady budowy. Profil zaś pozwala ocenić aparat motoryczny tylni i przedni, długość kroku i grzbiet.

Rzut psa od przodu, gdy ten się porusza: łopatki, górna cześć ramienia, łokcie przedramię, pęcina i stopa powinny być w jednej linii. W wolnym kłusie łapy powinny być równoległe, ale gdy pies przyśpiesza przednie będą się zbiegać.

Rzut psa od tyłu, gdy biegnie: Tylnie łapy pracują w prostej linii od stawu udowego. W czasie wolnego kłusu powinny być naprzemienne, jednak kiedy pies nabiera prędkości ich praca staje się zbieżna.

            Przednie tylne łapy powinny się zbiegać w swym ruch w okolicach centrum ciała psa, co zapobiega niestabilności.

            Widok od boku zapewnia możliwość oszacowania przekazywania energii kinetycznej z tylnej części ciała, pracę stawów kolanowych i skokowych oraz zasięg przednich łap.

            Kiedy pies biegnie do przodu łapy powinne być podnoszone w miarę nisko nad ziemia i przesuwane w linii prostej.

            Pies biegnący w pełnym galopie powinien poruszać się lekko, zręcznie i rytmicznie, pokonując maksimum dystansu przy minimum wysiłku. Beagle biegnący w ten sposób wydaje się poruszać jakby w zwolnionym tempie w stosunku do zwierzą, które truchtają. Jego ruch powinno cechować siła, koordynacja i równowaga. Aby biegać w ten sposób niezbędna jest dobrze rozwinięta muskulatura.

            Gładki bieg wymaga siły i dobrego rozwinięcia mięśni pleców, które przekazują energię generowana przez tylne łapy do przodu. Tylne łapy powinny wyciągać się do przodu, kiedy rozwierają się łopatki. Dobrze ustawione krzywizny stawów i odpowiednia długość ciała pozwalają na długi bieg bez interferencji pomiędzy przednimi, a tylnymi kończynami.

            Podczas gdy bardzo ważnym jest aby budowa ciała była poprawna, to mięśnie niewłaściwie lub źle rozwinięte przeszkadzają psu. Szkielet psa tworzy podstawę na której rozciągnięte są mięśnie. Dobrze zbudowany pies musi mieć dobrze rozwinięte mięśnie aby biec w odpowiedni sposób.

            Rzut od boku oprócz pomocy w ocenie w sposobie biegu i symetrii ciała, pomaga także w sprawdzeniu ułożenia zwierzęcia i jego elegancji.

           

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

SIERŚĆ

Sierść powinna być krótka, delikatna i odporna na działanie wody.

Beagle mają krótką, wodoodporną i delikatną sierść.

Niektóre psy mają fragmenty szorstkiej sierści na plecach. U zdrowego zwierzęcia nie powinno to być problemem. Także całkowicie gładkie futro jest oznaką dobrego zdrowia.

Skóra powinna być gruba i ciasno opinać ciało bez zwisających kawałków i fałd.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

KOLOR

Każdy kolor spotykany u psów inny niż wątrobiany. Końcówka ogona biała.

Istnieje wiele kombinacji kolorów i odcienie umaszczenia Beagli.

Podstawowo istnieją psy o trzech kolorach i dwu kolorach. Trójkolorowy Beagle może być ubarwiony różnymi odcieniami czerni z minimalna ilością białego włosia na końcu ogona, stopach i klatce piersiowej. Z drugiej strony inne zwierzę może być prawie całkowicie białe z jedynie kilkoma włosami o innej barwie. Dwukolorowe psy mogą być prawie całe białe z kilkoma plamami innej barwy. Niektóre psy rodzą się jako trójkolorowe ale z czasem zmieniają się i przechodzą w dwukolorowe. Pstre i plamiste zwierzęta mają podobne ułożenie kolorów. Standard dopuszcza wiele rodzajów umaszczenia i ubarwienia psów.

Kolor wątrobiany jest niedopuszczalny, zwłaszcza że jest spotykany z żółtym kolorem oczu, który także jest niedopuszczalny przez standard.

Od dnia narodzin Beagle'a kolor jego sierści się zmienia. Dorosły pies ma z reguły inną barwę niż miał jako szczeniak, a kiedy się starzeje barwy prawie całkowicie blakną.

Ważne jest aby kolor sierści nie zmylił oka obserwatora, którego zadaniem jest ocena szkieletu, mięśni i budowy ciała.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 
ROZMIAR

Pożądane minimum to wysokość w kłębie 33 cm (13cali)

Pożądane maksimum w kłębie to 40 cm (16 cali)

Tak jak istnieją konie przydatne do różnych rodzajów jazdy, tak istnieją psy przydatne w różnych środowiskach.

Beagle jest psem do pieszych polowań i ważne jest aby móc utrzymać z nim kontakt. Jeśli teren jest płaski i otwarty to przydatne będzie mniejsze zwierzę, jeśli obszarem polowań są wzgórza to zwierzę większych rozmiarów będzie bardziej przydatne. Jeśli chodzi o wysokość psa to istnieje trzy calowa tolerancja, która jednak nie powinna przekraczać maksimum. Jest całkiem naturalne dla Beagle'a, który osiągnął maksymalne rozmiary ciała, aby zajmował więcej miejsca niż proporcjonalnie mniejsze osobniki. Jest całkowicie zrozumiałe i dopuszczalne.

Mimo iż maksimum wielkości jest całkowicie dopuszczalne to może dojść do sytuacji w której będzie "miał za dużo" kośćca, ciała, będzie zbyt wysoki, o przesadnie rozrośniętej głowie. Taki pies nie jest uważany za należący do czystej rasy.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

WADY

Każde uchybienie wyłożonym wyżej standardom powinno być uważane za wadę. Jej waga powinna być adekwatna do skali odstępstwa od reguł.

Wszystkie psy mają wady, niektóre są poważne inne nie.

Większość psów posiada także zalety.

Część psów posiada takie zalety, które wyróżniają je od reszty.

Przysłowie myśliwych powiada: Nie wszystkie wady należy dostrzegać, ale trzeba doceniać wszystkie zalety.

Dobrą metodą jest najpierw ocenić zalety psa, będąc jednocześnie świadomym, że może mieć jakieś wady.

Psy muszą mieć dwa jądra opuszczone w pełni do moszny. Istnieje wiele cech z którymi samiec się rodzi i aby je przekazać potomstwu musi być całkowicie zdrowy pod względem płciowym.

Pies z oboma jądrami w worku mosznowym uważany jest za "w pełni' zdolnego do rozmnażania.

Pies urodzony bez jąder jest sterylny i nie będzie miał wpływu na hodowlę. Określany jest jako prawdziwy Cryptorchid.

Beagle urodzony z jądrami, ale zatrzymanymi w brzuchu także jest określany jako Cryptorchid. Mimo iż jądra są niewidoczne, pies jest w stanie spłodzić potomstwo i przekazać swoja wadę.

Pies z jednym jądrem zatrzymanym w ciele, a drugim opuszczonym określany jako nielateralny Cryptorchid. Może spłodzić potomstwo i przekazać mu swoją wadę.

Prawdziwy Monorchid jest rzadkim przypadkiem. Pies posiada jedno jądro. Jest w stanie spłodzić potomstwo i przekazać mu swoja wadę. 

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

  •   Budowa fizyczna Beagla

Części ciała

1)  Nos,

2)  Kufa,

3.)  Stop,

4.)  Czaszka,

5)  Potylica,

6)  Szyja,

7)  Kłąb,

8)  Biodra,

9)  Lędźwie,

10)  Ogon,

11)  Zad,

12)  Pęcina,

 

13)  Staw kolanowy tylnej nogi,

14)  Klatka piersiowa,

15)  Łokieć,

16)  Pęcina kończyny przedniej,

17)  Kolano,

18)  Przedramię,

19)  Ramię,

20)  Bark,

21)  Ucho,

22)  Podgardle,

23)  Wargi,

24)  Policzek..  

 

 

Szkielet

1)  Guz potyliczny,

2)  Kryza uszna,

3)  Puszka mózgowa,

4)  Oczodół,

5)  Żuchwa,

6)  Wyrostek dolnej szczęki,

7)  Kłykieć,

8)  Tylny wyrostek szczęki dolnej,

9)  Atlas,

10)  Drugi kręg szyjny (axis)

11)  Siódmy, ostatni krąg szyjny,

12)  Pierwszy kręg piersiowy,

13)  Ostatni kręg piersiowy,

14)  Pierwszy kręg lędźwiowy

15)  ostatni kręg lędźwiowy

16)  Kość krzyżowa zbudowana z pięciu kręgów połączonych razem,

17)  Kręg ogonowy,

18)  Szóste żebro,

19)  Chrząstka żebrowa,

20)  Mostek,

21)  Łopatka,

            21a)  Oś łopatki,

            21b)  Wyrostek łopatkowy,

22)  Kość ramieniowa,

            22a)  Wewnętrzny guzek kości ramieniowej,

23)  Kość promieniowa,

24)  Kość łokciowa,

25)  Nadgarstek złożony z siedmiu kości,

25a)  Dodatkowa kość nadgarstkowa,

26)  Śródstopie kończyny przedniej,

27)  Człon palca,

28)  Ilium - najwyższa i najszersza z trzech kości formujących połowę miednicy,

29)  Ischium - najniższa z trzech kości formujących połowę miednicy,

30)  Kość udowa,

            30a)  Głowa kości udowej,

            30b)  Krętarz,

31)  Rzepka,

32)  Piszczel,

33)  Kość strzałkowa,

34)  Kości stępu (pięć),

35)  śródstopie kończyny tylnej (pięć kości),

36)  Człon palca.

 

 

Chód

Chód właściwy

Chód właściwy - widok z przodu,

Chód właściwy - widok z tyłu.

 

Chód właściwy - widok z boku.

Przedstawiony na rysunku pies ma swobodny i wydajny wykrok. Zwróć uwagę (na dole) na przestrzenie między punktami A i B oraz C i D, gdy pies wysuwa łapy do przodu i do tyłu. Jest to możliwe ponieważ barki, łokcie, biodra i stawy kolanowe znajdują się na właściwym miejscu i ustawione są pod właściwym kątem. To umożliwia ich swobodne poruszanie się pod klatką piersiową i lędźwiami zwierzęcia.

,

 

Chód nie właściwy

Rozbieżna akcja kończyn przednich (lewy)

Zbieżna akcja kończyn  przednich (prawy)

 

Zbieżna akcja kończyn tylnych

 

Bieg

Beagiel skręcający w lewo w szybkim biegu.

Pies przedstawiony na rysunku A1 porusza się właściwie to  jest ląduje na swojej prawej przedniej łapie, lewą postawi na ziemi jako drugą. Pies na rysunku B1 porusza się nie właściwie lądując na lewej przedniej nodze. Nie utrzyma on takiej równowagi ciała i finezji ruchu jak pies na rysunku A1.

Rysunek A2 pokazuje psa biegnącego właściwie. Jego lewa przednia noga znajduje się mniej więcej pod jego środkiem ciężkości. Pies z rysunku B2 dotykając ziemi prawą przednią nogą nie podtrzymuje właściwie swojego środka ciężkości.

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

  •  CZY WIDZISZ TO CO JA?

PRZYKŁAD I

 

 

            Bob Goodfellow z Alpha-Centauri dzieli się z nami swoimi wrażeniami z obserwacji zdjęć Beagli. Czy zgadzacie się państwo z jego ocenami?

            W tym miesiącu odejdziemy od formuły oceniania około ośmiotygodniowych szczeniaków na rzecz psa w nieznanym mi wieku (nazwijmy go A) oraz ośmiomiesięcznego Beagle'a (dla odmiany C). Wedle mojej oceny szczeniak A ma około czterech miesięcy. Oba psy zostały niestety ustawione do zdjęcia tak, aby zaprezentować wszystkie ich zalety. Niestety nie mogąc ich dotknąć czy zobaczyć w ruchu, wolałbym korzystać z fotografii, które prezentują je w naturalnych pozycjach. Zdjęcia, które mamy przed sobą prezentują to, co chcieli pokazać hodowcy, a reszty możemy się jedynie domyślać. Poważnym mankamentem zdjęcia psa C jest to, że nie widać jego stóp.

            Hodowcy obu psów mogą być dumni: ich pupile to doskonałe przykłady tego, jak powinien wyglądać Beagle. Każde ze zwierząt może być z dumą pokazane na wystawie i nie przyniesie swemu panu ujmy.

            Analitycznie rzecz ujmując oba psy są do siebie bardzo podobne. Proporcje ich ciał prawie identyczne, podobnie jak relacje długości / wysokości, brzuch klatki, piersiowej i zadu, czy łopatek do ramion lub ud do stawów skokowych. Szczeniak C ma grzbiet nachylony pod kątem 36 stopni, a  "A" 31 stopni. Górna część ramienia u szczeniaka "C" charakteryzuje się krzywizną 36 stopni, a szczeniaka "A" 34. Pionowa linia spuszczona z najwyższego punktu ramion, dotyka szczytu łokci szczeniaka "C", a w przypadku szczeniaka "A", niestety, także ich przodu.  Nie należy rozpaczać, ponieważ okres wzrostu lub ćwiczenia mogą zniwelować tę wadę.

            Krzywizny tylnych części ciała w obu przypadkach doskonale odpowiadają krzywiznom przodu, stawy kolanowe są dobrze ustawione zwłaszcza gdy je rozpatrywać w połączeniu z pęcinami.

Klatki piersiowe są dobrze rozwinięte  i odpowiedniej długości, szczeniak "A" wykazuje pożądane wysunięcie jej do przodu.

Wydaje mi się, ze szczeniak "A" będzie się poruszał z większą gracją, zwłaszcza jeśli będzie się go obserwowało do frontu, a to ze względu na wspomniana już lepszą konstrukcję klatki piersiowej.

Sierść, zarówno jej kolor jak i wygląd, osadzenie ogona, kościec, uszy (mam na myśli długość, kształt i osadzenie) są bardzo dobre. Co najbardziej mnie interesuje, to nachylenie szyi obu psów. U szczeniaka "C" jest to 36 stopni, co w efekcie daje bardzo miły dla oka wygląd psa. W połączeniu ze sposobem schylania łba i linią dolnej szczęki powoduje, że pies nabiera cech szlachetności. Szczeniak "A" z kolei charakteryzuje się 40 stopniowym kątem nachylenia, który również daje podobny efekt jak poprzednio opisany, choć  nie ma on tak silnego efektu. Tył czaszki i pysk nie są na jednym poziomie co również odrobinę niekorzystnie wpływa na wygląd. Czasem dla wyglądu psa lepsze jest jeśli jego szyja nie jest gładką krzywizną lub żeby plecy były inaczej sklepione. W przypadku tego szczeniaka bardziej korzystne jest to drugie rozwiązanie.

Ogon szczeniaka "A" jest odrobinę za długi, choć pasuje do jego ciała. Z kolei ogon szczeniaka "C" jest zbyt krótki. Podejrzewam, że w trakcie fotografowania merdał nim. Oczy szczeniaka "A" są zbyt małe i skośnie osadzone. Również w jego umaszczeniu znajduję wadę, jest w nim za dużo bieli. Niestety nie posiadam zdjęcia pokazującego psa od frontu, dlatego moja ocena może być mylna.

Ocenianie sposobu poruszania na podstawie zdjęcia jest dość karkołomnym zadaniem, jednak istniej kilka trików, którymi można się wspomóc. Po pierwsze należy wiedzieć, ze tylne łapy poruszają się koliście wokół jednego punktu stawu biodrowego. Podobny punkt istnieje także dla przednich łap i znajduje się w okolicach łopatek. Są one ciężkie do wykrycia, jednak wprawne oko wychwycie je na zdjęciach. Sam punkt dokładnie jest zlokalizowany w jednej trzeciej długości łopatki, mierząc od jej górnego końca.. Pozostałe dwie trzecie wyznaczają długość przedramienia. W czasie ruchu łapy przechodzą przez ten punkt zarówno gdy wyciągają się do przodu jak i wracają do tyłu. Kiedy pies stoi nieruchomo pionowa linia przechodząca przez ten punkt, będzie także przechodziła przez środek ramienia i ciągnęła się aż do poduszki od spodniej strony przedniej łapy. W przypadku "idealnego" Beaglea ta linia będzie równa, co oznacza doskonałe wydatkowanie energii w trakcie ruchu. Ciągnąc linię od jednego punktu obrotowego do drugiego uzyskamy "Kąt wydatkowania energii", który co muszę zaznaczyć jest moim wymysłem, ale pozwala ocenić zdolności motoryczne psa. Im większy jest kąt nachylenia, tym więcej wysiłku musi włożyć pies w utrzymanie odpowiedniej pozycji w ruchu. Szczeniak "C" ma ów kąt znacznie większy niż szczeniak "A" i spodziewam się, ze będzie zużywał więcej energii przy poruszaniu się niż szczeniak "A". W przypadku szczeniaka "C" jego linia grzbietu będzie wyraźnie demonstrowała pracę ciała w ruchu. Należy obserwować jak porusza się zad. Kłąb psa może podskakiwać gdy ten będzie starał się utrzymać odpowiednia pozycję. Przyczyn może być wiele:  zbyt wysunięte do przodu łopatki, złe krzywizny ciała czy wady szyi. Nie należy jednak szczeniaka spisywać na straty ponieważ będzie on bardzo zręczny, a jego ciało wykazuje się większą odpornością na wstrząsy.. Sposób poruszania się szczeniaka "A" po płaskim gruncie zrobi na widzach lepsze wrażenie, niż szczeniaka "C".

Możecie się państwo zastanowić, czy ten artykuł nie jest przypadkiem marudzeniem faceta, który cierpi na nadmiar czasu? Czy jego uwagi to wynik obserwacji czy niczym nie popartych spekulacji? A może to wynik nad wyraz wybujałej wyobraźni? Ale może ten artykuł sprowokuje do myślenia, albo chociaż będzie stanowił przyjemna lekturę?

 

 

PRZYKŁAD II

 

 

 

Bob Goodfellow, Alpha Centauri Beagles

Kiedy przychodzi oceniać psy, najtrudniej powiedzieć coś o szczeniakach. Wszyscy z nas są wielce ciekawi, co wyrośnie z młodego psiaka. Wielu spośród hodowców polega na zdaniu kolegów po fachu. Stąd poniżej publikujemy system oceny równowagi ciała i jego struktury, autorstwa Boba Goodfellow'a.

Wytrwałość z jaką próbowano ustawić do zdjęcia te dwa szczeniaki opłaciła się, jednak jej ceną były przymrużone ślepka, garbate plecy, smutno opuszczone szyje i zbyt mocno wyciągnięte zady.

Trzy miesiące to bardzo ciekawy moment w życiu młodego psa. Ocena budowy ciała, postawiona na podstawie metodycznych pomiarów, doprowadziły mnie do przekonania, że zwierzę cechuje się podobnymi proporcjami, co w wieku dwunastu miesięcy. Jedynym wyjątkiem jest stosunek długości do wysokości ciała, po którym można się spodziewać wzrostu rzędu od 1 do 5 procent w okresie przejściowym.

Staw łopatkowy znajduje się w 1/3 długości łopatki, patrząc od kłębu. Na punkt obrotowy stawu działa największy nacisk i dlatego powinien się on znajdować dokładnie ponad kośćmi, stanowiącymi podporę przednich łap. O ramionach mówi się, że są „wysunięte zbyt mocno do przodu”, kiedy punkt obrotowy znajduje się przed łapą. Podobnie o punkcie obrotowym „cofniętym” mówimy, kiedy znajduje się on za kończyną. Łopatki przesunięte zbyt mocno ku frontowi lub tyłowi ciała, powodują wady sposobu poruszania przednimi łapami (chód podobny do teriera lub spowodowanego zrośnięciem się kości).

Proporcje ciała, które pozwalają na swobodne i bezwysiłkowe poruszanie łapami to takie, gdzie pionowa odległość od punktu obrotowego ramienia do gruntu jest równa odległości łopatki do punktu obrotowego biodra. Te proporcje przywodzą na myśl zasadę 6 jednostek wysokości do 5 długości(od ziemi, do kłębu i podstawy ogona).

Mój autorytarny wywód powinien być poparty większą ilością dowodów. Oto i one. Długość ramienia powinna być równa lub większa od dystansu dzielącego staw łopatkowy od punktu obrotowego. Idealny, pionowy kąt ułożenia powinien wynosić pomiędzy 30, a 35 stopni. Ramię powinno być ustawione względem płaszczyzny poziomej pod podobnym stopniem. W przypadku psów o dłuższych łapach, kąty pod jakimi znajdują się kończyny mogą być większe. Im większy jest kąt nachylenia części ciała, tym dłuższy musi być korpus, aby zapewnić większy łuk motoryczny kończyn. Średni kąt ułożenia części ciała jest jednym najważniejszych czynników budowy ciała, jaki zawarto w Standardzie Beagle’a Amerykańskiego. Wedle jego przepisów staw kolanowy musi być dobrze ułożony, a staw skokowy zgięty pod niewielkim kątem (odzwierciedlającym długość uda). Obydwie części ciała muszą być równej lub większej długości, niż podudzie z kostką włącznie.

Cóż widzę, spoglądając na tę uroczą parę? Pod względem kątowania ciała i proporcji obydwa psy są dość podobne pies będzie miał krótszy korpus, ale suka powinna charakteryzować się zgrabniejszym sposobem poruszania. Budowa łopatek psa sprawia, że są zbyt mocno wysunięte do przodu. U suki można dostrzec znamiona poprawnej budowy przodu klatki piersiowej. Obydwa zwierzęta charakteryzują się odpowiednią długością łap, jednak niedobory kątowania sprawią, że ich zasięg nie będzie taki, jaki mógłby być. Niestety większy zasięg łap psa, nie będzie w stanie zrekompensować efektów zbyt mocno wysuniętych do przodu łopatek i  i małego kątowania.

U obydwu szczeniaków dostrzegam przewagę długości podudzia nad udami. Nie powinno to stanowić zbyt wielkiego problemu, ponieważ każdy pies dostosowuje swój sposób poruszania do budowy ciała i tym samym osiąga najbardziej efektywny sposób poruszania.

Odwrócenie długości kości tylnej części ciała mogłoby stanowić wyjaśnienie kiepskiego kątowania przedniej części ciała, co jest szczególnie dziwne, jeśli wziąć pod uwagę poprawną budowę łopatek.

Praktycznie pod każdym względem suka przeważa nad psem, zwłaszcza że ma bardziej zwarty przód ciała i stopy, prostsze tylne łapy,  kościec zaokrąglony i odpowiedni, ładnie wykształcony pysk. Wspomniany łuk jarzmowy poniżej oczyma suki jest dowodem lepiej rozwiniętej czaszki, która jednak jest cechą pożądaną przez pewnych hodowców. Obydwa szczeniaki charakteryzują się odpowiednią struktura skóry uszu, ich rozmiarem i umieszczeniem, a także miłym, zachęcającym wyrazem pyska. Oczy mają odpowiednią pigmentację i kształt, a także delikatny wyraz. Jak powiedziałby Clint Harris: złoto i purpura przypadają dziś suczce.

 

 

PRZYKŁAD III

 

 

Tym razem poprosiliśmy dwójkę hodowców, aby ocenili sześciomiesięczną suczkę. Priorytety każdego są inne, dlatego zestawiamy ich opinię, poddając ją pod państwa ocenę. Czy widzicie to samo, co oni? W naszej zabawie biorą udział sędziowie AKC: Darlene Stewart z AlaDar Beagles i Brenda Hulsey z Hare E Trails Beagles.

 

Brenda Hulsey, Hare E Trails Beagles

Szczeniak ma wspaniały łeb. Ładnie sklepiona czaszka komponuje się z krótkim, kwadratowym pyskiem. Wydaje mi się, że długość pyska równa się odległości od pyska do guzu potylicznego. Oczy szczeniaka są po prostu wspaniałe, niestety uszy są zbyt wysoko osadzone, przez co wyglądają na zbyt krótkie.

Na zdjęciu z profilu uszy sprawiają wrażenie dobrze osadzonych. Zaletami psa jest odpowiednia długość szyi i  łagodna linia górna. Dodatkowo atutami zwierzęcia są ułożenie łopatek względem pleców i kątowanie tylnej części ciała, które współgra z ramionami. Wolałabym, aby zwierzę charakteryzował bardziej wydatny przód piersi. Proporcje ciała szczeniaka są zachwiane: więcej masy zawiera się pomiędzy kłębem, a łokciami, niż na całej długości łap. Ogólnie rzecz ujmując to ładny szczeniak, któremu należy poświęcić w przyszłości trochę uwagi.

 

 Darlene Stewart z AlaDar Beagles

Bardzo wcześnie zaczynam oceniać moje szczenięta. Nim skończą sześć tygodni oceniam, które będą mogły startować w poszczególnych kategoriach. Ostateczną ocenę wyrażam jednak, kiedy szczeniak osiągnie wiek dwunastu tygodni. Nie uważam, aby ocena postawiona w wieku 8 tygodni była ostateczna i wiążąca. Kiedy zwierzę liczy sobie dwanaście tygodni, w pełni widać po nim, jakie będzie w przyszłości, a ponadto jest już oswojone z chodzeniem na smyczy. Opinię o nich buduję na podstawie tego, jak poruszają się po wybiegu i jak wypadają przy pomiarach. Ocenienie sześciotygodniowego szczeniaka, tylko na podstawie zdjęcia to trudne zadanie, podobne do zgadywania czy osesek zostanie piłkarzem, czy koszykarzem. Na przykładzie moich szczeniąt nauczyłam się, że dopiero kiedy zwierzęta osiągną dwanaście tygodni, można powiedzieć cokolwiek pewnego o ich przyszłym wyglądzie.

Oceniając tego malca należałoby najpierw przyjrzeć się jego rodzicom. Jeśli kątowanie piersi matki lub ojca jest słabe, podobnych cech można spodziewać się u ich potomstwa. Każdy z hodowców powinien też zadać sobie pytanie: „Czy ten pies posiada cechy, których potrzebuję w moim programie hodowlanym?”. Szczeniak, którego zdecydowałabym się zatrzymać, innego hodowcy może w ogóle nie zainteresować.

Oceniając wystawową przydatność psa, sprowadza się do pytania: czy pies ma w sobie coś specjalnego, cechy, które potrzebuję u moich zwierząt?

Oceniając tego szczeniaka należy pamiętać, że ma on zaledwie sześć tygodni i nie jest oswojony ze smyczą. Zwierzę mogłoby być lepiej ustawione do zdjęcia: przednie łapy powinny być cofnięte, mniej więcej w okolice dolnej szczęki, a dłoń hodowcy nie spoczywać na szyi. Ale wszyscy doskonale wiem, jak trudno ustawić szczeniaka do zdjęcia!

Poważnym atutem psa jest jego głowa. Nie widzę żadnych oznak jej złego ukształtowania, a jedynie same zalety: ciemne oczy, ładne umaszczenie, czarny nosek, kształtne uszy i odpowiednie płaszczyzny czaszki.

Zdjęcie z profilu mogłoby być wyraźniejsze, zwłaszcza gdyby szczeniaka właściwie ustawiono. Szczeniak wydaje się mieć tors wysunięty zbyt mocno do przodu i za krótki ramiona. Gdyby przednie łapy poprawnie usytuowano, być może dałby się uniknąć takiego wrażenia i poprawnie ocenić ich budowę. Podobnie można odnieść wrażenie, że klatka żebrowa zwierzęcia jest za krótka. Wydaje mi się, że dostrzegam delikatne wcięcie tam, gdzie znajduje się koszulka handlera. Jeżeli faktycznie jest to koniec klatki żebrowej, to rzeczywiście można uznać, że zwierzę ma przednie łapy wysunięte za daleko do przodu,  i zbyt krótkie żebra.. Zdjęcie sprawia wrażenie, jakby zwierzę miało krótką szyję, zbyt proste łopatki i za krótkie ramiona.

Szczeniak w tym wieku powinien mieć bardziej elastyczne pęciny i stawy skokowe. Zwykle kątowanie tylnej części ciała zmniejsza się wraz z wiekiem. Z mojego doświadczenia wiem, że zwierzęta o poprawnym kątowaniu w wieku szczenięcym, wyrastają na zwierzęta o zbyt prostych krzywiznach. Z kolei pieski o zbyt dużej krzywiźnie stawu skokowego wyrastają na poprawnie zbudowane zwierzęta.

Do gustu przypadła mi budowa pleców zwierzęcia, stopy, długość ogona oraz proporcje całego ciała.

Ciężko cokolwiek pewnego powiedzieć o zwierzęciu w tym wieku. Chciałabym mieć okazję do obejrzenia go ponownie za kilka tygodni i wtedy, kiedy skończy 12 tygodni.

 

 

PRZYKŁAD IV

 

 

Oceniamy dwie, czteromiesięczne siostrzyczki. Którą uważacie za ładniejszą i dlaczego? Jakie są wasze priorytety. Co w nich widzicie?

 

James Holmes (hodowca i sędzia AKC, Wildair Beatles, Sripping Springs, Teksas)

Ogólnie za zwycięzcę uznaję szczeniaka B, który góruje nad suczką A pod wszystkimi względami, pomijając nos. Zasadniczo Standard nic o nim nie wspomina, jednak taki kształt u młodego zwierzęcia bardzo by mnie niepokoił. Bardzo podobają mi się czarne fale szczeniaka A, choć zwierzę B ma lepiej ukształtowane wargi. Uszy obydwu zwierząt są ładnie ukształtowane. Szczeniak A ma ładnie ukształtowaną klatkę piersiową, choć jest ona trochę zbyt prosta, zwłaszcza od przodu, co może powodować zniekształcenie kłębu. Szczeniak B charakteryzuje się lepszym kątowaniem ciała, a jego szyja w cudowny sposób przechodzi w plecy. Zwierzę jest trochę za krótkie, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę długość podudzia, uda i pęciny. Obydwie suczki mają dobrze ustawione ogony i ukształtowane stopy. U szczeniaka B wolałabym widzieć bardziej kopulastą czaszkę (głębszy przełom?). Tył czaszki jest usytuowany zbyt blisko pyska.

 

Julie Wright (hodowca, Just-Wright Beatles, Westwood, Kalifornia)

Szczeniak A charakteryzuje się nad wyraz mocnym kośćcem oraz dobrymi proporcjami ciała, co zaskakuje u zwierzęcia w tym wieku. Płaszczyzny głowy suczki są równoległe, pysk charakteryzuje się pełnymi wargami, odpowiedniej długości jamą gębową, ładnymi oczyma o delikatnym wyrazie. Jej uszom nic nie można zarzucić, choć na zdjęciu ma je odrzucone zbyt mocno do tyłu. Szyja jest do przyjęcia, jednak wolałbym aby była trochę dłuższa. Ogon i linia pleców są bez zarzutu. Także długość ciała jest w normie, wynosi akurat tyle, ile powinna w przypadku suki. Można domniemywać, że jej ożebrowanie jest mocne, ma krótkie lędźwie, choć na podstawie samego zdjęcia trudno o pewność. Przód klatki piersiowej jest wręcz przykładowy, ramiona są odpowiedniej długości, a łopatka jest dobrze wykształcona oraz poprawnie usytuowana i znajduje się pod odpowiednim kątem. Klatka piersiowa jest pełna, pozostawia głębię dla łokci, co jest typowe dla suk w tym wieku. Może to ulec pewnym zmianom w miarę, jak pies będzie dojrzewał. Tyłowi ciała także wiele zarzucić nie można. Staw kolanowy ułożony jest pod odpowiednim kątem, górna część uda charakteryzuje się długością, współgrającą z przodem ciała psa. Suka powinna się bardzo ładnie poruszać. Zadnia część ciała to podręcznikowy przykład poprawnej budowy ciała. Bez trudu można przeprowadzić pionową linię od ud psa do ziemi. Przy samym gruncie będzie się łączyła koniuszkami palców stopy. Wyobraźcie sobie, że przesunięta jest ona do przodu o pół cala, co spowodowałoby prostopadłe ustawienie stawu skokowego. Jak na mój gust uda suki są odrobinę zbyt chude, ale i tak pozytywnie wybija się na tle jej rówieśników. Ten pies jest moim faworytem. Uważam, że będzie miała spore szanse na zwycięstwo w czempionatach.

Już na pierwszy rzut oka widać, że szczeniak B nie za bardzo ma ochotę pozować do zdjęcia, dlatego musimy skupić się na tym, co zdołano utrwalić na kliszy fotograficznej. Suka charakteryzuje się pełnymi wargami i poprawną długością pyska., niestety jej czaszka jest zbyt kopulasta i z czasem, kiedy pies dorośnie, zrobi się spłaszczona i szeroka. Oczy mają kształt migdałów, przez  co sprawia niezbyt przyjemne wrażenie. Jasny pigment nosa nie powinien być uznawany za wadę, jednak niektórzy sędziowie mogą w swej nieświadomości odjąć jej punkty. Podobnie może się stać za sprawą jasnych odcieni wokoło prawego oka. Jej uszy są odpowiedniej długości i są dobrze osadzone. Długości szyi nic nie można zarzucić, w przeciwieństwie do szczeniaka A. jak na swój wiek suczka ma odpowiedni kościec. Linia górna jest zbyt obwisła, co się dzieje za sprawą za długich, jak na mój gust, lędźwi. Sklepienie frontowe jest prostsze, niż u szczeniaka A, o lepszym umiejscowieniu łopatek i łagodniejszym kątowaniu. Z tego powodu ramiona psa wyglądają na to, że są dobrej długości. Tył ciała nie jest idealny. Podudzie jest zbyt długie, co może być źródłem kłopotów z poruszaniem się, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę braki kątowania przedniej części ciała.  Najprawdopodobniej sposób poruszania się psa będzie bardzo nierówny. Suka jest gorszym egzemplarzem, niż jej siostra, ale nie pozbawionym zalet.

 

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

  •   Historia

Wiele ras zawdzięcza swoje imię miejscu z jakiego pochodzi lub jakiejś charakterystycznej cesze charakteru. Uważa się, że nazwa "Beagle" pochodzi od francuskiego "begueule", co oznacza rozdziawioną szeroką gardziel/gardło a nawiązuje do dźwięków wydawanych przez sforę w czasie polowania.

Uważa się, że sfory "beaglowatych" psów istniały i polowały już przed czasami rzymskimi. Ksenofon wspomina o psach, które polowały posługując się węchem, możliwe jest tez wiec, że Rzymianie przejmując od starożytnych Greków wiele sportów, przejęli także beagle.

Psy polujące były protoplastami wszystkich naszych ras sportowych. W miarę ich rozwoju nastąpił podział na rasy polujące przy użyciu wzroku (Saluki, Greyhound) i psy węszące (Bloodhound, Otter Hound i Beagle).

Przypuszcza się, że będąc jednym z najstarszych prawdziwych psów gończych, beagle taki jakiego znamy dzisiaj został wyhodowany kilka wieków temu by tropił i polował na króliki. W 1475r. beagle były z powodzeniem używane do polowań na zające. W czasach Elżbiety I każdy szanujący się posiadacz ziemski trzymał sforę psów myśliwskich i już w połowie XVIII w. często były to beagle.

 

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

  •   Klub beagli

Klub beagli powstał w Wielkiej Brytanii w 1890r. a wzorzec rasy został ustanowiony niedługo później. Chociaż uznane i zarejestrowane przez English Kennel Klub już około roku 1920 beagle były głównie hodowane jako psy pracujące i rzadko pojawiały się na wystawach przed rokiem 1940.

Powszechnie uważa się, że pies powinien zachować wszystkie swoje zdolności by móc wykonywać zadania, do których był pierwotnie przeznaczony, pomimo tego, że jego aktualnym zadaniem może być piękne prezentowanie się na pokazach lub ozdabianie salonów. 

Większość wystawowych beagli pochodzi od pracujących w sforach przodków, dzięki czemu wiele z nich ciągle posiada wszelkie umiejętności beagli pracujących.

Wielu myśliwych uważa, że wystawy popsuły prawdziwego beagla. Wielu hodowców hoduje dwa zupełnie różne rodzaje, jak można to zaobserwować na przykład w przypadku psów odszukujących ustrzeloną zdobycz i terierów pracujących.

Pies przynoszący zdobycz, jeśli ma być uznany za całkowitego championa musi wykazać się zarówno na ringu jak i w terenie.

Wszystko jest kwestią preferencji i osobistego wyboru właścicieli. Ważne jest także by jeszcze przed zakupem psa wiedzieć czego oczekuje się od beagla i co będziemy w stanie w nim zaakceptować. Ja miałem okazję spotkać zarówno domowe beagle jak również beagle pracujące, i jestem przekonany, że z pomocą doświadczonego hodowcy trafny wybór nie okaże się trudny

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

 

 

  •   Pies pracujący

Trzeba widzieć inteligencję tych małych psotnych psów. Jakiś czas temu zostałem zaproszony do odwiedzenia pewnej złai beagli pracujących i byłem pod ogromnym wrażeniem hierarchii jaką zobaczyłem. Kiedy zabrały mnie na spacer (tak to one zabrały mnie) wszystkie 20 psów szło bez smyczy w największym porządku po wiejskich drogach.

Młode psy były połączone z bardziej doświadczonymi i wyszkolonymi. Wszystkie te inteligentne zwierzęta znały swoje imiona i w połowie drogi grzecznie usiadły cierpliwie czekając aż zostaną wywołane po imieniu i dostaną ciastko. Gdy wszystkie dostały już po ciasteczku po prostu wyruszyły w dalszą drogę. Za każdym razem gdy przejeżdżał jakiś samochód psy całą złają schodziły na bok i czekały na komendę by ponownie wyjść na drogę.Te psy były wyjątkowo dobrze wyszkolone, zwykle jednak, ze względu na własne bezpieczeństwo, bezpieczeństwo twojego psa i innych użytkowników drogi ważne jest aby pies był zawsze trzymany na smyczy.

Beagle, które wówczas spotkałem były szkolone do pracy, jeśli wiec zdarzy ci się okazja polecam obejrzenie pokazów psów myśliwskich.

 

 

 

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila

 

 

  •   Pies domowy

Chociaż uważa się go za psa predestynowanego do życia w złai, beagle może być bardzo szczęśliwy jako zwykły pies domowy, pod warunkiem jednak, że zapewni się mu odpowiednią ilość aktywności fizycznej. Beagle jest psem niezwykle ciekawskim i zawsze gotowym by sprawdzić co jest za ogrodzeniem, dlatego spacery są ważną zmianą otoczenia.

 Inteligentne, bardzo chętne do zabawy i do służenia swemu panu są beagle także uparte. Ich charakter opisuje się często jako połączenie silnej osobowości i myśliwskiej natury, co sprawia, że gdy beagle będzie miał tyko taką możliwość, na pewno sam chętnie "zabierze się" na spacer. Dlatego mocne i wysokie ogrodzenie oraz cierpliwy właściciel są dosyć istotne. Jako psy przystosowane do życia w sforze, beagle uwielbiają towarzystwo i nie lubią być zostawiane same. Z tego powodu nie nadają się dla rodzin, które opuszczają dom na dłużej niż dwie, trzy godziny

 Beagle są często określane jako rasa najbardziej naturalna, co oznacza psa ładnego, silnego, wytrzymałego i o dobrym temperamencie, który potrafi ułożyć sobie stosunki z przedstawicielami innych ras, świetnie sprawdzić się jako pies domowy i być wspaniałym przyjacielem.

Jeżeli nosisz się z zamiarem zakupienia beagla powinieneś zdobyć jak najwięcej informacji o tej rasie przed zakupem.

Szczenięta z dobrych hodowli nie trafiają się zbyt często i potencjalny kupiec musi być przygotowany na to, że hodowca zada mu wiele pytań by sprawdzić jego warunki i możliwości jako przyszłego właściciela.

Dorosły beagle mierzy 33 - 40 cm. i może być umaszczony jasno żółto i biało lub trikolor. Wzorzec rasy nie określa maksymalnej wagi, jednak dieta tych psów powinna być pod kontrolą ze względu na ich tendencję o tycia. Hodowca od którego kupujesz szczeniaka powinien poinformować cię o wszystkich szczegółach diety zwierzęcia i o jego pielęgnacji. Beagle nie wymagają skomplikowanych zabiegów fryzjerskich, jednak staranna pielęgnacja i co najważniejsze regularne, codzienne ćwiczenia (co najmniej jedna godzina dziennie) są nieodzowne.

Choć generalnie "oschłe", beagle lubią domowy komfort i poświęcaną im uwagę, są najszczęśliwsze gdy mieszkają w domu razem ze "swoją" rodziną. Oczywiście sforę lepiej jest trzymać w osobnym pomieszczeniu. Szczenięta zaleca się trzymać na zamkniętej przestrzeni. Nie wymagają one żadnych kosztownych kojców czy koszy, dopóki okres ząbkowania się nie skończy mocny karton będzie jak znalazł. Ważne jest żeby pamiętać o tym, że bez względu na to jak dokładne są informacje na temat danej rasy, zawsze znajdzie się choćby jeden pies, który będzie nie typowy, dlatego ważne jest aby przed zakupem psa zdobyć jak najwięcej informacji z rożnych źródeł: czytając publikacje o wybranej rasie, odwiedzając jak największą liczbę hodowców, a także by widzieć oprócz szczeniaka także jego matkę a jeśli to możliwe także innych członków rodziny.Proszę pamiętać także o tym, że odpowiedzialny hodowca powinien zawsze służyć pomocą na każdym etapie szczenięcego życia naszego pupila - tak jak ja.

 

Kliknij aby napisać do nas e-maila